অনুভৱ কৰি তলমূৰ কৰি খােৱাত মনােযােগ দিছিল তাই মাথোঁ।
ঠিক তেতিয়াই অদিতিৰ ফোন কলটো আহিছিল।
তাৰপিছৰ পৰাই অনিৰুদ্ধৰ এই অস্থিৰ ৰূপ।
০০ ০০ ০০
একেথৰে অমৃতাৰ নিস্তেজ, অজ্ঞান মুখখনিলৈ চাই ৰল সি।
অজ্ঞান নহয়, যেন অভিমানত মুখ ফুলাই টোপনি যােৱাৰ ভাও ধৰিছে তাই।
অনুৰাগৰ প্রতি এবুকু অভিমানত।
এতিয়াই যেন উঠি আহিব তাই। মুখত লাগি থাকিব চিৰপৰিচিত সেই ধুনীয়া হাঁহি.. আৰু কৈ উঠিব,
“অনুৰাগ বহুত বেয়া পাইছাে তােক। হ’লেও ক্ষমা কৰিলাে বাৰু।”
অমৃতাৰ মুখখনি এবাৰ চুই চাবলৈ সুতীব্র অনুভূতি জাগি উঠিছে তাৰ মনত .. চুলিটাৰীত মৰমেৰে হাত বুলাই দিবলৈ এটা প্রচণ্ড ইচ্ছা জাগি উঠিছে। কান্দোন এটাই বুকু ভাঙি ডিঙিয়েদি উজাই আহিব খুজিছে তাৰ...
: অমৃতা, অমৃতা ... এয়া চোৱা মই আহিছো। মই। ...মই অনুৰাগ । তােৰ...তােৰ অনুৰাগ।
গভীৰ প্রত্যয়েৰে চাই ৰল সি তাইৰ মুখখনিলৈ, বন্ধ চকুযুৰীলৈ।
নাই ..দিয়া নাই তাই অকণাে সঁহাৰি, কঁপি উঠা নাই দুচকুৰ পতাও। গভীৰ নিদ্রাত আচ্ছন্ন সুকোমল মুখখনিলৈ চাই হুকহুকাই কান্দি উঠিল সি।
: এবাৰ কথা পাত মােৰ লগত, মাত্র এবাৰ। প্লিজ অমৃতা। প্লিজ। এবাৰ মাতচোন মােক অনু বুলি।
ভঙা, থুকাথুকি হৈ আহিছে তাৰ মাতষাৰ।
মােৰ অমৃতা। মােৰ প্রাণ। মােৰ কলিজা।
এটা মৃদু কঁপনি উঠিছে তাৰ শৰীৰত।
কেনেকৈ? কিয় ? কিয় কৰিলি এই ভয়ানক কাম ?
জীৱনক প্রচুৰভাৱে ভাল পােৱা তােৰ দৰে ছােৱালী এজনীয়ে নিজৰ জীৱন শেষ কৰিবলৈ উঠি পৰি কিয় লাগিলি? কিয় ?
কৰ্মৰত নাৰ্ছৰ্গৰাকী উঠি আহিল। দুচকুত সহানুভূতিৰ দৃষ্টি।
অনুৰাগে ৰুমালখনেৰে নিজৰ চকুহাল মুচি ললে। নাৰ্ছগৰাকী অহাৰ কাৰণ বুজি পাইছে সি।
আই চি ইউ’ত পেছেন্টৰ ওচৰত বেছি সময় থকাৰ অনুমতি নাই।
বিষন্ন, হতাশ মনেৰে সি ওলাই আহিব লৈও কিবা এটা মনত পৰি পুনৰ দুখােজ দি উভতি গ’ল অমৃতাৰ কাষলৈ।
যন্ত্রনা কাতৰ দৃষ্টিৰে সি কিছুদেৰী চাই ৰল তাইৰ কপাল, ডিঙি, ওঁঠত লাগি থকা গভীৰ দাগবােৰলৈ। তাইৰ গাল, কপাল ,ওঁঠত লাগি থকা দাগবােৰে যেন কিবা কৈ উঠিছে অনুৰাগক অস্পষ্টকৈ।
কি? কি কৈছে?
আই চি ইউ’ ৰ মূল দুৱাৰখনৰ সোঁমাজৰ সৰু বর্গাকাৰ কাঁচৰ সিপাৰৰ পৰা অনিৰুদ্ধলৈ চাই ৰৈছে বিস্মিত দৃষ্টিৰে অদিতিয়ে ... দুচকুত আশ্চর্য লৈ চাই ৰৈছে শ্যামলীয়েও। অনিৰুদ্ধ বৰুৱা নামৰ মানুহজনৰ দুচকুত জিলিকি উঠা চকুপানী স্পষ্টকৈ প্রত্যক্ষ কৰিছে দুয়ােজনীয়ে।
“বাহ্যিক ৰূপ সামান্য সলনি কৰিলেই মােৰ শৈশৱৰ বন্ধু অনুৰাগক চিনি নাপাম নেকি?”
“অনুৰাগক চিনাত এই জনমত মােৰ কেতিয়াও ভুল হব নােৱাৰে।”
অমৃতাই ডাঠি কোৱা কথাবােৰ অনুৰণিত হৈছে অদিতিৰ মনত। অমৃতাৰ দৃঢ় বিশ্বাসৰ ওপৰত বিশ্বাস আৰু গাঢ় হৈ উঠিছে অদিতিৰ...
.. হয়, অনিৰুদ্ধ বৰুৱাই অনুৰাগ বৰুৱা।
দুচকু সেমেকি উঠিছে তাইৰ। দুখৰ মাজতাে এক সুখৰ অনুভূতিয়ে চুই গৈছে তাইক। কিমান গভীৰ আৰু সত্য হব
