৩২
নিজৰ সামাজিক, অর্থনৈতিক স্থিতিক লৈ প্রচণ্ড হীনমন্যতাত ভুগিব ধৰিছিল অনুৰাগ ...
উদ্দেশ্য বিহীন হৈ পৰিছিল সি। নিষ্ঠুৰ হবলৈ মন গৈছিল তাৰ। পাহৰিব মন গৈছিল তাৰ সকলাে যন্ত্রণা, ব্যথা।
সেইসময়ত গাঁৱৰ বহুতাে লৰাই যােগদান দিয়াৰ দৰেই এদিন উগ্রপন্থী দলত যােগদান দিছিল সি। দলীয় নেতাই বুজাইছিল কেনেকৈ বন্দুক হাতত তুলি লৈ যুদ্ধ কৰিব লাগে অন্যায়, অনীতি, দুর্নীতিৰ বিৰুদ্ধে...
বুজাইছিল যে দুর্নীতিকামী প্ৰতিটো চৰকাৰী অফিচাৰ, ৰাজনীতিবিদ, চৰকাৰী টকা আত্মসাত কৰা বিষয়া, ইণ্ডাষ্ট্রিয়েলিষ্ট, বুদ্ধিজীৱী আমাৰ শত্ৰু....সিহঁতৰ শােষণ নিষ্পেখনৰ বাবেই অসম স্বাধীন ভাৰতৰ অংশ হৈও আজিও স্বাধীন নহয়...সেয়েহে আজিও উন্নতি কৰিব পৰা নাই অসমীয়া সমাজখনে।
সি লক্ষ্য কৰিছিল দলীয় নেতাৰ ভাষণৰ পিছত অইন সতীর্থসকলৰ দুচকুত জুই বর্ষিছিল, দুর্নীতিত পােত যােৱা ব্যক্তিসকলৰ জীৱন কাঢ়ি লবৰ বাবে উত্ৰাৱল হৈ উঠিছিল।
অনুৰাগে কি বিচাৰিছিল সি নিজেও সঠিককৈ নাজানিছিল, মাথাে আগবাঢ়ি গৈছিল সময়ৰ সোঁতত। বিৰামহীনভাবে চলিছিল অৰণ্যত ট্রেইনিং আৰু কঠোৰ পৰিশ্ৰম। চৰাই এটাও হাতেৰে মাৰি নােপােৱা লৰাটোৱে স্থিৰ হাতেৰে বন্দুক চলাব শিকিছিল। বন্দুকৰ শব্দই তাৰ মনত অকণাে কম্পন তুলিব পৰা নাছিল।
কিন্তু কম্পন তুলিছিল এদিন.... মন অশান্ত,অস্থিৰ হৈ উঠিছিল ... পলাশ ৰঙী সেন্দুৰৰ ৰঙা ৰঙ দেখি...দুটি অবােধ শিশুৰ ভয়ার্ত চাৱনী দেখি।
দলীয় নেতাই অনুৰাগ আৰু সতীর্থ সকলৰ হাতত তুলি দিছিল এখন লিষ্ট... লিষ্ট যত অন্তর্ভুক্ত আছিল বহুতাে দুর্নীতিকামী বিষয়াৰ নাম।
তাত অন্তর্ভুক্ত আছিল ভাস্কৰ দত্তৰ নাম.... অমৃতাৰ স্বামী ভাস্কৰ দত্ত। ভাস্কৰ দত্তৰ নামটো লিষ্ট খনত দেখি সেইদিনা সি এক অজান পুলক লভিছিল। হয়তাে প্রতিশােধ কামী মনটো কৰবাত লুকাই আছিল তাৰ অন্তৰত ইমানদিনে।
সিহঁতৰ প্রথম টার্গেট আছিল এজন মন্ত্রী। আজিও তাৰ মনত আছে, দোভাগ নিশা যেতিয়া সি উদ্যত হৈছিল টোপনিৰ পৰা চক খাই সাৰ পােৱা মন্ত্ৰীৰ বুকুত গুলিয়াই দিবলৈ ঠিক তেতিয়াই মন্ত্রী পত্নী সন্মুখত থিয় দিছিল ঢাল হৈ। এপলক মাত্র...প্রস্তুৰ মূৰ্তিৰ দৰে ৰৈ গৈছিল সি। তাৰ দুচকুত মন্ত্ৰীৰ বুকু নহয় জিলিকি উঠিছিল পলাশ ৰঙী এমুঠি সেন্দুৰ... জিলিকি উঠিছিল দুটি কণমানি শিশুৰ ভয়ার্ত চাৱনি।
পলাশ ৰঙী সেন্দুৰটোৱে তাক মনত পেলাই দিছিল সি পাহৰিব খােজা এটি স্মৃতি... অমৃতাৰ শিৰৰ সেন্দুৰ। একেই পলাশ ৰঙী।
: কি কৰিছ। গুলিয়াই দে। বন্দুক চলা। নহ'লে মই মাৰিম।
তাৰ সতীর্থ পল্লৱে তাৰ উত্তৰলৈ বাট নাচাই বন্দুক পােনাইছিল। কি জানাে হৈছিল অনুৰাগৰ। তাৰ হাতৰ বন্দুকৰ নালেৰে এটা প্রচণ্ড কোব সােধাইছিল পল্লৱৰ মূৰত আৰু পিছমুহূর্ততে ধৰফৰাই ওলাই গৈছিল সি মন্ত্রীক জীৱন দান দি।
অস্থিৰ হৈ উঠিছিল অনুৰাগ। নিজৰ সতীর্থক, দলক বিশ্বাসঘাটকতা কৰিছিল সি! সেই ৰাতি অৰণ্যৰ অন্ধকাৰত সােমাই উচুপিছিল সি। বাৰে বাৰে দুচকুৰ আগত ভাঁহি উঠিছিল মন্ত্রী পত্নীৰ শিৰৰ ৰঙা সেন্দুৰকনলৈ।
অমৃতাক যেতিয়া শেষবাৰ সি দেখিছিল ... তাইৰ শিৰৰ সেউতা ভৰি জিলিকি আছিল একেই এমুঠি পলাশ ৰঙী সেন্দুৰ। কল্পনাত ভাঁহি উঠিছিল ... ভাস্কৰৰ জীৱন বচাবলৈ অমৃতাও চাগৈ ঢাল হৈ থিয় হৈ ৰব নিজৰ বুকু পাতি। পাৰিবনে সি তেতিয়া অমৃতাৰ শিৰৰ সেন্দুৰৰ ওপৰেদি ভাস্কৰৰ বুকুত বন্দুকৰ গুলি এৰি দিবলৈ....??
অমৃতাই তাক ঘিণ কৰিব, তাৰ নামত, তাৰ স্মৃতিত হয়তাে থুৱাব। সহ্য কৰিব পাৰিবনে সি??
“নােৱাৰ নােৱাৰ, সপােনতাে নােৱাৰ।”
সৈন্যৰ কঠিন পােচাকৰ তলৰ মৰমিয়াল প্রেমিক হৃদয়টোৱে আর্তনাদ কৰি উঠিছিল।
নােৱাৰে সি কদাপিও নােৱাৰে।
সৈন্যৰ পােছাকজুৰে.... হাতৰ বন্দুকটোৱে... অৰণ্যৰ সেই ঘােৰ অন্ধকাৰে তাচ্ছিল্য কৰিছিল তাক ...
...নােৱাৰিবি তই অনুৰাগ..যাৰ হৃদয়ত প্ৰেমৰ ৰাগ আছে তাৰ মনত বিৰাগ কেনেকৈ সৃষ্টি হব? তই হত্যাকাৰী হব
অৰ্দ্ধ-আকাশ : ৰচনাসমগ্র, প্রথম খণ্ড
