দৌৰি দৌৰি অসম্ভৱ ধৰণে বুকুখন ঢপঢপাইছিল তাইৰ..শীতৰ সেই হাড় কপোৱা জাৰটো বিন্দু বিন্দু ঘাম বিৰিঙি উঠিছিল তাইৰ মূৰে কপালে। ভৰি দুখন থৰথৰকৈ কঁপিব ধৰিছিল ...
কুঁৱলীৰ ডাঠ আৱৰণৰ মাজত সেই সময়তেই জোনাকীৰ অস্বচ্ছ পোহৰত আৱিৰ্ভাৱ হল এটি ওখ ছায়ামূৰ্তি...।
কিছুদেৰী তধা লাগি তাই চাই ৰল সেই আগন্তক ছায়ামূৰ্তিৰ ওখ শৰীৰটোলৈ। দুচকুৰ আগত যেন ডাঠ কলা পৰ্দা এখন নামি আহিছিল... পিছমুহূৰ্ততে গুৰি কটা গছৰ দৰে সংজ্ঞা হেৰুৱাই বাগৰি পৰিল তাই।
(৫)
ডাঠ কুঁৱলীৰ চাদৰ এখনে যেন মেৰিয়াই ধৰিছিল নিশাৰ পৃথিৱীক। সেই কুঁৱলীৰ আৱৰণ ভেদি জোনাকীয়ে অস্বচ্ছ পোহৰ বিলাইছিল ধৰাক ... মাজে মাজে হাড় কপোৱা চেঁচা বতাহ।
অমৃতাহঁতৰ ঘৰত চহৰৰ আলহী অহা কথাটো গাঁওখনত জনাজাত হৈ গৈছিল। খবৰটো পোৱাৰ পিছৰে পৰাই অসম্ভৱ ধৰণে অস্থিৰ অনুভৱ কৰিছিল অনুৰাগে। কতো যেন মন বহুৱাব পৰা নাছিল সি। সকলোৰে দুচকুত যেন এক অব্যক্ত পুতৌ নতুবা সমবেদনা জাগি উঠিছিল তাৰ প্ৰতি। নিজকে খুব হীন আৰু তুচ্ছ অনুভৱ হৈছিল তাৰ। মাকৰ চকুত চকু মিলাই কথা পাতিবলৈও যেন তাৰ সাহস হোৱা নাছিল। ঘৰত কাকো মাত নলগোৱাকৈ অকলশৰে তাঁহাতৰ পথাৰৰ মাজত থকা টঙি খনত ৰাতিটো কটাবলৈ ওলাই আহিছিল সি৷
ঠিক তেতিয়াই দৌৰি দৌৰি আহি সংজ্ঞাহীন হৈ পথাৰৰ মাজতে ঢলি পৰিছিল ভীতিবিহ্বল হৈ পৰা ছোৱালীজনী। ঘটনাৰ আকস্মিকতাত কি কৰো কি নকৰোকৈ কিছুপৰ দ্বিধাগ্ৰস্ততাৰে ইফালে সিফালে চাই ঠাইতে থিয় হৈ ৰল অনুৰাগ।
.... পিছমুহূৰ্ততে, ছোৱালীজনীক কোলাত দাঙি উঠাই প্ৰায় দৌৰি যোৱাদিয়েই গ'ল সি পথাৰৰ মাজত থকা সৰু টঙি ঘৰটোৰ ফালে। চাঙৰ টঙিঘৰটোৰ ভিতৰখন তেতিয়া পোহৰাই তুলিছিল ঢিমিক ধামাককৈ জ্বলি থকা সৰু লেম্পটোৱে।
ঠাণ্ডাত অসম্ভৱ ধৰণে চেঁচা পৰি অহা সংজ্ঞাহীন ছোৱালীজনীক তাৰ শোৱাপাটীখনতে উপৰমুৱাকৈ নমাই দিলে সি। উমাল লেপখন গাত লৰালৰিকৈ উৰি দিব লওঁতেই লেম্পৰ পোহৰত স্পষ্ট হৈ অহা চেতনাহীন ছোৱালীজনীৰ মুখখনলৈ চাই আশ্বৰ্য্যত যেন ফাটি পৰিল সি।
বাৰিষাৰ মেঘৰ দৰে ঘন, নদীৰ দৰে বৈ পৰা মুক্ত কৃশকেশ ... বুকুত চিৰিলি যোৱা চাদৰ, চিৰিলি যোৱা মেখেলা, শেঁতা ওঁঠ মুখেৰে বিপৰ্যস্ত অমৃতাক দেখি হতবম্ভ হৈ পৰিল সি।
“অ... অমৃতা”
বিহ্বল ,অস্ফুট কণ্ঠৰে প্ৰায় চিঞৰি উঠিল অনুৰাগ। এজাক প্ৰশ্নৰ জোৱাৰ যেন একেলগে উঠি আহিল অনুৰাগৰ মগজুত ,...কেনেকৈ? কিয়?
কিন্তু সেইবোৰ ভাৱিবৰ অৱকাশ নাছিল তাৰ সেইমুহূৰ্তত।
অমৃতাক তেনেকৈ বিপৰ্যস্ত ৰূপত দেখি হাহাকাৰ কৰি উঠিছিল তাৰ অন্তৰখন।
কম্পিত কণ্ঠৰে অলপ উচ্চ স্বৰেৰে কেইবাবাৰো তাইক গাত লৰাই মাত দিলে সি।
তাইৰ শৰীৰত কোনো সাৰ সুৰ নেদেখি লেপখনেৰে ভালকৈ ঢাকি দি অমৃতাৰ চেঁচা হৈ পৰা ভৰিৰ তলুৱা আৰু হাতৰ তলুৱাত খৰকৈ মালিচ কৰিব ধৰিলে অনুৰাগে।
সাংঘাতিক ধৰণে চেঁচা পৰি অহা শৰীৰটোত তথাপিও চেতনা ঘূৰি অহাৰ একো লক্ষণ নেদেখি অস্থিৰ হৈ উঠিল সি, ... কপালত ঘাম বিৰিঙি উঠিছিল তাৰ পুহ মাহৰ হাড় কপোৱা সেই ঠাণ্ডাতো।
কিছুপৰলৈ চেষ্টা কৰি থকাৰ পিছতো অমৃতাৰ সংজ্ঞা ঘূৰি নহাত উন্মাদৰ দৰে হৈ উঠিল অনুৰাগ। বিবুদ্ধিত পৰিল সি। কি কৰিব? কাৰ পৰা সহায় লব??
ক্ষন্তেক কিবা ভাৱিলে সি....
পিছমুহূৰ্ততে লেপখনেৰে তাইৰ শৰীৰটো আধা
