পৃষ্ঠা:অৰ্দ্ধ-আকাশ ৰচনা সমগ্ৰ.pdf/১৭৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৭৫


মই পাগলী নাছিলোঁ


নয়নমণি হাজৰিকা


 চহৰ খনৰ ব্যস্ততাপূৰ্ণ অঞ্চলটোত মানুহবোৰ পুৱাৰে পৰা নিজৰ নিজৰ কামত ব্যস্ত হৈ পৰে। কাৰো আনলৈ চাবলৈ সময় নাই। জনবসতি ঘন যদিও প্ৰায় বোৰ মানুহেই চকুৰ চিনাকি হৈ পৰিছে দিনটোৰ অহা যোৱা কৰোঁতে প্ৰায়বোৰকে দেখা পোৱা হয়।

 আন দিনাৰ দৰে আজিও ৰত্না ৰাতিপুৱা এপাক ফুৰি আহি বৰ গছ জোপাৰ তলতে অলপ সময় ৰ’ল, সদায় চকু দিয়াৰ দৰে আজিও গছ জোপাৰ সিপাৰলৈ চালে। আজি চোন তাই কাকো গালি পাৰি থকা নাই, আনদিনা ইমান সময়ত তাই চহৰ খনৰ বিশিষ্ট মানুহ এজনক হিয়া উজাৰি শাও পাত দি থাকে। যি জন মানুহৰ ভণ্ডামি তাইও জানে, সমাজৰ আগশাৰীৰ অবিবাহিত ব্যক্তি। ৰত্নাই ভাবি নাপায় এই মানসিক ভাবে দুৰ্বল মানুহ জনীৰ কি শত্ৰুতা আছে মানুহজনৰ লগত। তাইক অৱশ্যে মানুহ জনীয়ে কেতিয়াও বেয়া ব্যৱহাৰ কৰা নাই। কালি মানুহজনে ৰাজনৈতিক সংক্ৰান্তত দিয়া মিটিংখনত পাগলী মানুহজনীয়ে বেয়াকৈ বকি বকি শিল এটা মাৰি পঠিয়ালে। তাৰ পিছত তাই আঁতৰি গ'ল। আজি তাই ইমান শান্ত হৈ আছে কিয়? কৌতুহলী মন এটা লৈ তাই, শুই থকা মানুহজনীৰ কাষত বহিল। আচৰিত ধৰণে তাই চটফটাই কান্দি উঠিল আৰু পিন্ধি থকা মেখেলাখন দাঙি ধৰিলে। ৰত্না উচপ খাই পিছুৱাই আহিল, কোনোবা দুৰ্দান্ত অসভ্যই তাইৰ জননাংগত কিবা লাঠি সুমুৱাই ফালি দিছে, ধাৰাষাৰ তেজে গছৰতল ৰাঙলী কৰিলে। তাই ৰত্নাৰ হাতখন খামুচি ধৰিলে, সেহাই সেহাই ক'লে, মহানন্দ দত্তৰ বাবেই তাইৰ আজি এই অৱস্থা। ৰত্নাই মানুহজনীৰ কথা নুশুনি হস্পিতাললৈ ফোন কৰি এম্বুলেঞ্চ মাতিলে। মানুহ জনীয়ে ৰত্নাৰ হাতত এখন ডায়েৰী তুলি দিলে আৰু ঠিতে অচেতন হৈ পৰিল।

 হাতত থকা ডায়েৰীখন তাই কঁকালৰ পিছফালে ভৰাই হাতৰ পানী বটলটোৰ পৰা এচলু পানী তাইক খোৱাই দিলে। এম্বুলেঞ্চখন আহি পোৱাৰ লগে লগে, তাই কৰণীয়খিনি কৰি সিহঁতক আগবাঢ়িবলৈ কৈ তাই নিজৰ কোৱাৰ্টাৰ অভিমুখে খৰকৈ খোজ দিলে।

 লগত থকা তনয়াই পুৱাৰ আহাৰ প্ৰস্তুত কৰি খোৱামেজত ৰখালৈ ৰত্না সাজু হৈ আহিল। গাত ইউনিফৰ্ম যোৰ পিন্ধি ওলাই অহালৈ চালকজনে চৰকাৰী গাড়ীখন ওলিয়ালে। তাই হস্পিতাল অভিমুখে গাড়ী চলাই নিবলৈ নিৰ্দেশ দিলে।

 বাৰে বাৰে তাইৰ চকুৰ আগলৈ দুৰ্ভগীয়া মানুহ জনীৰ মুখখন ভাঁহি আহিল। কে বা আছে তাই! মানুহ ইমান জঘন্য হ'ব লাগে নে!

 এটা কথাতে তাই আচৰিত হৈছে এগৰাকী মানসিক ভাৱে দুৰ্বল মহিলাই ইমান সুন্দৰ আখৰেৰে ডায়েৰী লিখাটো কেনেকৈ সম্ভৱ, ইয়াত নিশ্চয় ৰহস্য আছে। তাইৰ নিজৰ অমনোযোগিতা লৈও খং উঠিল, কিয় বাৰু তাই মানুহজনীক ভালকৈ মন নিদিলে। অৱশ্যে তাই নিজে দুবাৰকৈ তাইক মানসিক হস্পিতালত থোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰি দিছিল কিন্তু কেইমাহমানৰ পিছত পুনৰ মানুহ জনী একেঠাইলৈ গুচি আহিছিল। তাই ব্যস্ততাৰ মাজতেই ডায়েৰীখন এবাৰ চকু ফুৰাইছিল, কিন্তু পেছেন্টৰ ছিৰিয়াছ বুলি অহা ফোনটোৰ বাবে তাই পঢ়িবলৈ নাপালে।

 ইতিমধ্যে ঘটনাটো সৰু ব্যস্ত চহৰ খনত বনজুইৰ দৰে বিয়পি পৰিছে। হস্পিতালৰ সন্মুখত বহুতো মানুহ আৰু সাংবাদিকৰ উপস্থিতি দেখি তাই নিজকে সাজু কৰিলে। গাড়ীখন সোমাই যোৱাৰ লগে লগে সাংবাদিকবোৰ দৌৰি আহি বেৰি ধৰিলে। তাই মূৰৰ টুপীটো ঠিক কৰি ব্যস্তভাৱে গাড়ীৰ পৰা নামিল।

 : ডি এছ পি বাইদেউ, আমাক অলপ সময় দিয়ক।

 তাই গম্ভীৰ হৈ কলে ধৈৰ্য্য ধৰক তেখেতৰ অলপ ছিৰিয়াছ মই যাব লাগে, আপোনালোকক সময়ত সকলো জনোৱা

অৰ্দ্ধ-আকাশঃ ৰচনাসমগ্র, প্রথম খণ্ড