সাধুকথাৰ চম্পাৱতী আৰু এখন সাগৰ
মেঘনা চৌধুৰী
হুৰ হুৰ বটা চৰাই
মােৰ ধান নাখাবি
তােক দিম গােটা কড়াই...
টঙীঘৰত সেইজনী চম্পাৱতী। বাপেকৰ আদেশত তাই পথাৰৰ ধান ৰখি আছে। দুপৰীয়া ৰ'দ ৰ চোকা হৈছেগৈ।
চম্পাৱতী ঘামি-জামি চৰাই খেদি খেদি ভাগৰি পৰিছে। ধান ৰখীয়া হ'বলৈ তাই বৰ আমনি পায়। অকলে অকলে তাইৰ ভয়ে
লাগে। জানােচা কোনােবাই তাইক চোঁচৰাই হাবিৰ মাজলৈ লৈ যায়। তাই এতিয়া সৰু ছােৱালী হৈ থকা নাই। তাই গাভৰু
হৈছে। গাভৰু ছােৱালীবােৰৰ অন্তৰত ভয় থাকেই।
**************
সাগৰৰ পাৰত টোপােলা এটা আৰু কেটলী এটা লৈ বহি থকা সেইজনী ষ্টেলা।মাছমৰীয়াৰ জীয়েক তাই। পুৱাই উঠি নৰসিংহ পাত আৰু বাদাম মিহলাই নাৰিকলৰ তেলত তাই চিৰা ভাজি ‘পােহা’ বনায়। লগত এক কেটলী গাখীৰ চাহ। পুৱাই কালাংগুট বীচ্ছলৈ খােজকাঢ়িবলৈ অহা গােৱাৰ আলহীবােৰে তাইৰ হাতৰ চাহ আৰু পােহা খায় বুলি তাই আশাৰে ৰৈ থাকে। বাপেকে তাইক কাঢ়া নির্দেশ দি থৈছে। গােটেইখিনি বেচি আহিব নােৱাৰিলে তাইৰ পিঠি ফালিব। কথাটো মনত পৰিলেই ষ্টেলাৰ গাটো জিকাৰ খাই উঠে। বাপেকলৈ উঠা খংটো উজাই আহে। তৎমূহুর্ততে তাই মুখলৈ হাঁহি আনিব লাগে। বীচ্ছত মানুহৰ ভীৰ বাঢ়ে। তাইৰ কাষেৰে পাৰ হৈ যাবলৈ ধৰা মানুহবােৰক হাঁহি হাঁহি মাতিব লাগে। চ্যাৰ পােহা লেলাে, মেডম পােহা লেলাে। টেষ্টী হে। একবাৰ খাকে দেখাে চাৰ । লেলােনা মেড্যাম।
পােহা বেচি থকা ষ্টেলাক দূৰৰ পৰা মন কৰি থকা সেইটো ৰবাৰ্ট। সি এটা দালাল। বহুত প্ৰকাৰৰ দালালী কৰে সি। সিহঁতৰ বীচ্ছলৈ ফুৰিবলৈ অহা আলহীবােৰক গােৱাৰ পেকেজড ট্যুৰ, ৱাটাৰ ছাফাৰী, এডভেঞ্চাৰ স্পৰ্টছৰ পুস্তিকাবােৰ দেখুৱায় সি। দালালী কৰি কৰি সি ঘাগু হৈ গৈছে। মাছমৰীয়াই সাগৰৰ পানীৰ ঢৌ দেখি কোনখিনি ঠাইত মাছ সৰহকৈ পাব বুলি যেনেকৈ কৈ দিব পাৰে, ঠিক তেনেদৰে ৰবার্টে মানুহ দেখিলেই চিনি পায় জালত চিকাৰ লাগিব নে নাই। সাধাৰণতে সি নতুনকৈ বিয়া হৈ ফুৰিবলৈ যােৱা আৰু ডেকা ল'ৰা-ছােৱালীৰ দলবােৰক টার্গেট কৰে। সৰু ল'ৰা-ছােৱালী লগত থকা মধ্যবয়সীয়া দম্পতী আৰু বয়সস্থসকলৰ লগত কেতিয়াবা বহু সময় এনেকৈয়ে নষ্ট হৈ যায়। দৰকাৰী অদৰকাৰী এসােপা কথা সুধি সুধি তাৰ মূৰটো গৰম কৰে আৰু শেষত পেকেজটোও নলয়। সেই কাৰণে সি মানুহ বাচি বাচিহে দালালী কৰে। কমিশ্যন পায় সি। প্রতিজন পৰ্যটকৰ বিপৰীতে ভাল কমিশ্যন থাকে। তাতে আকৌ বীচ্ছত তাৰ নিজাকৈ শেক এখন আছে। মানে ওপৰত তাল পাত দিয়া আহল বহলকৈ বনােৱা ধুনীয়া ৰেষ্টোৰাঁ। গােৱাত ঠাণ্ডা-গৰম বুলি একো কথা নাই। গােটেই বছৰটোৱে মানুহ। গতিকে শ্বেকৰ ব্যৱসায়াে ভাল। বেছিভাগ মানুহেইতে গােৱাত বিশেষ একো চাবলৈ নাযায়। তেওঁলােকে কেৱল শেকবােৰৰ পৰা নানান তৰহৰ ভজা সাগৰীয় মাছ আৰু সস্তীয়া বীয়েৰ লৈ সাগৰৰ পাৰত ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা বহি থাকে। বিশেষকৈ বিদেশীবােৰ। তেওঁলােকে আকৌ গাটোত মালিছ ল'বলৈ বৰ ভাল পায়। ৰবার্টে নিজৰ শ্বেত মালিছ দিবলৈ কেবাজনী মানুহ ৰাখিছে। সিহঁতকেইজনীৰ পৰাও সি কমিশ্যন লয়। সিহঁতৰ মাজত ষ্টেলাইয়াে কাম কৰে। দুপৰীয়াৰ পৰা আবেলিলৈকে তাই মানুহৰ হাত, ভৰি, মূৰ, সৰ্বশৰীৰ পিটিকি থাকিব লাগে। ৰবার্টে সেইকাৰণেই পুৱা তাইৰ চাহ আৰু পােহা বেচাখিনি কেতিয়া শেষ হ’ব, তালৈ চাই থাকে। ‘চাল্লা কুত্তা!’ ৰবাৰ্টৰ্ক দেখিলেই স্টেলাৰ মনলৈ এইটো ভাৱেই আহে। কুকুৰ শিয়াল বুলি চিঞৰি চিঞৰি তাক গালি পাৰিবলৈ তাইৰ বৰ মন যায়।
