পৃষ্ঠা:অৰ্দ্ধ-আকাশ ৰচনা সমগ্ৰ.pdf/১৫৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৫৮

দিলে। তিতা চুলিটাৰি মোহৰা টাৱেলখন বাওঁহাতত লৈ তাই দুৱাৰখন খুলি দিলে। দুৱাৰমূখত এজন অচিনাকি, দীৰ্ঘদেহী, সুন্দৰ যুৱক ৰৈ আছিল।

 : আপুনি..?

 : তুমি পাৰিজাত? -যুৱকজনে প্ৰশ্ন কৰিছিল।

 : হয়। কিন্তু আপোনাক চিনি পোৱা নাই।

 : মই প্ৰাঞ্জল। মা দেউতাই তোমালৈ ফোন কৰিছিল। ফোনটো নুতুলিলা। সেয়ে মোকেই পঠাই দিছে তোমাক লৈ যাবলৈ। ভাত খাবলৈ মাতিছে তোমাক।

 প্ৰাঞ্জল! নামটো শুনি খঙাল, অসন্তোষীয়া সৰু ল'ৰা এটাৰ ছবি এখনে আহি তাইৰ চকুৰ আগত অগা দেৱা কৰিছিল। প্ৰাঞ্জলক শেষবাৰৰ বাবে তাই নৱম শ্ৰেণীত থাকোতেই লগ পাইছিল। মাঘবিহুৰ উৰকা আছিল সিদিনা। আনদিনাৰ দৰেই একো বাক্য বিনিময় হোৱা নাছিল দুয়োৰে। তাৰ পিছতেই এম বি বি এছ পাঠ্যক্ৰমত নামভৰ্তি কৰি বিদেশলৈ উৰা মাৰিছিল সি। তাৰ পাছৰেপৰাই এক বৃহৎ দূৰত্ব। প্ৰাঞ্জলৰ খবৰ ৰখাৰ কোনো প্ৰয়োজনবোধ কৰা নাছিল পাৰিজাতে। প্ৰাঞ্জলেও। শৈশৱৰ সেই অসহজ সম্পৰ্কৰ বাবেই নেকি চাগৈ একেখন ঘৰতে ডাঙৰ হৈও দুয়োৰে মাজত বৃহৎ প্ৰাচীৰ এখন থাকি গৈছিল।

 : হয় চিনি পাইছোঁ। আহক বহকহি।- প্ৰাঞ্জল বহিছিল। পাৰিজাতে চাহ যাচিছিলহি।

 : চাহ আনিলা যে। মই ব্ৰেকফাষ্ট কৰিয়েই আহিছে। ঃ চাহ একাপহে। একো নহয়।

 : বাৰু। তোমাৰ কথা কোৱাচোন। পঢ়া শুনা, চাকৰি এইবোৰ তেন্তে সিও তাইৰ একো খবৰ ৰখা নাছিল মাক দেউতাকৰ পৰা। কিছুপৰ তকমাৰি পাৰিজাতে ভাবিছিল। চমুকৈ নিজৰ বিষয়ে কৈ প্ৰাঞ্জলৰ বিষয়ে সুধিছিল তাই। ব’ষ্টত কৰি থকা লোভনীয় চাকৰি শেহতীয়াকৈ ৰিজাইন কৰি আহিছিল সি। নতুন চাকৰি গুৱাহাটীতেই।

 : কেনে লাগিছে ইমান বছৰৰ পাছত অসমলৈ আহি?

 : ভাল লাগিছে। আগৰ দৰে খং উঠা নাই।

 : খং?

 : ওঁ৷ আগতে যে ঘৰলৈ আহিলেই খং উঠিছিল। তোমাৰ মনতনাই চাগৈ। মা দেউতা অনবৰতে তোমাক আৰু নেহাক লৈয়েই ব্যস্ত। মোকতো সৰুতেই ব’ৰ্ডিঙত দি দিলে। মোক আঁতৰাই লৈ তোমালোককে মৰম কৰে। বি.ৰাট খং উঠিছিল দুয়োজনীলৈ। এতিয়া ভাবো- কি যে ষ্টুপিড আছিলো মই!- কৈ কৈ হাঁহিছিল সি। পাৰিজাতৰ অসহজবোধ আঁতৰ হৈছিল। সিদিনা লগ পোৱা প্ৰাঞ্জলক দেখিহে তাই অনুভৱ কৰিছিল, সময় হ’ল পৰিবৰ্তনৰ আন এক নাম। ভাল লাগিছিল সৰবৰহী আৰু হাঁহিমূখীয়া প্ৰাঞ্জলক। নেহাৰ দৰে তায়ো তাক প্ৰাঞ্জল দা বুলি মাতিবলৈ লৈছিল। কেনেকৈনো জানিব যে ময়ত সতে সম্পৰ্কই কেনেদৰে দিশ সলাব!

 অথচ তেনে হৈছিল। পাৰিজাতৰ সন্মুখত বাৰে বাৰে প্ৰেমভিক্ষা লৈ থিয় দিছিলগৈ সি। প্ৰত্যাখ্যান, অনুনয় বিনয়, গালি শপনি একোৱেই ক্ৰিয়া কৰা নাছিল প্ৰাঞ্জলক। তাৰ প্ৰেমৰ তৰংগবোৰে সীমা অতিক্ৰমী গৈছিল।

 : তুমি কি বিচাৰ কোৱা? মই তুমি বিচৰাৰ দৰেই কৰিম। এতিয়াই মোক ভাল নোপোৱা, নালাগে পাব। মোক সজাই লোৱা তোমাৰ মতে। তোমাৰ অবিহনে মই জীয়াই থাকিব নোৱাৰিম পাৰিজাত!- পাৰিজাত শংকিত হৈ উঠিছিল। কথাবোৰ ৰাষ্ট্ৰ হৈ গ'লে কি হ'ব তাক অনুমান কৰি ভীতিগ্ৰস্ত হৈ পৰিছিল। প্ৰাঞ্জলে সিমানখিনি সীমা মানি সাৱধানতা অৱলম্বন কৰি চলিছিল যদিও দুশ্চিন্তাত টোপনি নহা হৈছিল পাৰিজাতৰ।

 : কিহত অসমৰ্থ মই? কিয়?- প্ৰাঞ্জলৰ অবুজ, তৰল, অপৰিপক্ক প্ৰশ্নৰ দমবোৰত পাৰিজাতৰ উশাহ বন্ধ হোৱাৰ উপক্ৰম হৈছিল। প্ৰেমৰ গভীৰতা অনুধাৱন কৰিব নোৱাৰা প্ৰাঞ্জলৰ দৰে ব্যক্তিৰ বাবে প্ৰেমৰ সংজ্ঞাই হ’ল কায়িকভাৱে হাঁচিল কৰা। তাইৰ বাবে সেই সংজ্ঞা অৰ্থহীন। তাইৰ বাবে প্ৰেম হ’ল বন্ধুত্ব, বিশ্বাস আৰু ব্যক্তিসুলভ স্বাধীনতাৰ প্ৰতি সম্মান।

 হয়। চোওঁ-নোচোওঁকৈ অৰ্ধপ্ৰস্ফুটিত সৰগী প্ৰেমৰ খৰিকাজাঁই এজুপিৰ সুবাসে পাৰিজাতকো চুই গৈছিল। অত্যন্ত

অৰ্দ্ধ-আকাশঃ ৰচনাসমগ্র, প্রথম খণ্ড