বছৰৰ পাছতাে ৰিয়াৰ প্ৰয়ােজনীয়তা থাকি গলনে তােমাৰ জীৱনত....?
সঁচাকৈ ছাই হৈ গৈছিল তাই ৰিয়া নামৰ এই জুইত। আজি যদি ৰিয়া বিয়া নােহােৱাকৈ থাকিলহেঁতেন, নিশ্চিতভাবে তাই প্রিয়মৰ লগত বিয়া পাতি দি আতৰি গুচি গ'লহেঁতেন..
যাৰ জীৱনত তাইৰ অস্তিত্ব ই নাই কি প্রয়ােজনত তাই থাকি গ'ল ...তাই যিকোনাে প্রকাৰে ৰিয়াৰ ফোন নম্বৰটো বিচাৰিবলৈ ঠিক কৰিলে
...বিচাৰি আনিছিল তাই বহু কষ্ট কৰি ৰিয়াৰ ফোন নম্বৰ। তাইৰ সম্বন্ধীয় দেওৰ এজনে আনি দিছিল সেই নম্বৰটো। .....তাই প্রিয়মক ৰিয়াৰ নম্বৰটো দি কৈছিল...
..লােৱা এইটো নম্বৰ তােমাৰ ৰিয়াৰ। তােমাৰ বান্ধৱী নমিতাক দি দিবা। যি জানি বুলিও তােমাৰ জীৱন জ্বলাব বিচাৰে সেইবােৰৰ লগত ইচ্ছা মতে এতিয়াৰ পৰা তােমাৰ ভাগি যােৱা প্ৰেমৰ বিষয়ে পাতি থাকিবা।মাত্র মােক আৰু শেষ নকৰিবা।...
সি একো নকলে মুখেৰে। তাই পুনৰ ক্ষোভ উজাৰিলে ..
ইমান বছৰে মই পাহৰিয়েই গৈছিলোঁ তােমাৰ এই কথাবােৰ। কিন্তু কি আচৰিত... তােমাৰ ফালৰ পৰাই বাৰে বাৰে কথাবােৰ সজীৱ হৈ থাকিল আজিও..
...সি এই বাৰ মাত দিলে... তুমি এই মানুহ বােৰৰ কথাত ইমান কিয় গুৰুত্ব দিলা মই বুজি নাপালাে গুণ..
..তাই কৈছিল... গুৰুত্ব এই বাবেই দিলাে প্রিয়ম.. তােমাৰ চাৰিওফালৰ মানুহবােৰে ৰিয়া আৰু তােমাৰ সমন্ধ লৈয়েই গােটেই জীৱন থাকি গ'ল। মােক তােমাৰ লগত এক হ’বলৈ সুবিধা নিদিলে।
...সি কৈছিল... তােমাক মই কিমান ভালপাওঁ, তুমি বুজিয়েই নাপালা।...তােমাৰ অবিহনে এইখন ঘৰত এদিনাে মই থাকিব নােৱাৰা হ'লাে...কামৰ বাবে বাহিৰলৈ গ'লে তুমি কাষত নহলে মই শুব নােৱাৰা হ'লাে...তুমি বুজিয়েই নাপালা...
তাৰ কথা শুনি তাইৰ ধাৰাসাৰে চকুৰে পানী নিগৰিছিল..
..তাই কৈ গল..তােমাৰ ভালপােৱা বুজি কি মই পােৱা নাই... যেতিয়াই তােমাৰ গভীৰতা লৈ গতি কৰিব বিচাৰোঁ, তেতিয়াই ৰিয়াৰ অস্তিত্বই তােমাক গ্রাস কৰি থাকে, আৰু তুমি প্রয়ােজনবােধনকৰিলা সেই বৃত্তৰ পৰা ওলাই আহিবলৈ...আৰু আজি তােমাৰ বান্ধৱীৰ লগত ৰিয়াৰ কথা পাতি থাকিবলৈও তােমাৰ কলিজাত কপনি নুঠিল।..
...এটা বাৰাে তুমি ভাবিব নােৱাৰিলা সেইবােৰ কেনেবাকৈ মােৰ চকুত পৰিলে মই দুখ পামনে নাপাম...
..তােমাৰ ভালপােৱা বুজিবলৈ তুমিয়েই মােক সুযােগ নিদিলা ...তুমি চিৰদিন ৰিয়াৰে হৈ থাকি গ'লা...
...ৰিয়াক লগ পাই অহাৰ পাছত তােমাৰ মুখৰ উজ্জ্বলতাই মােক কৈ দিয়ে সেই কথা....
আচৰিত ধৰণেৰে এবাৰ তাই ৰিয়াক লগ পাইছিল। ছােৱালীজনী বন্ধত ঘৰলৈ আহােতে সিহঁতে শ্বিলং আৰু চেৰাপুঞ্জী ফুৰিবলৈ গৈছিল । শ্বিলঙৰ পাইন উদ হােটেলত সিহঁত আছিল।...আবেলি শিলং পিকত বহি থাকোতে তাই দেখিছিল, এগৰাকী মহিলাই আগবাঢ়ি আহি হাঁহি হাঁহি প্রিয়মৰ লগত কথা পাতিছে। তাই ভাবিলে হয়তাে তাৰ কোনাে বান্ধৱী..। সি কিন্তু অলপ অস্বস্তিবােধত আছে। মানুহগৰাকীৰ আগ্ৰহত সি তাইৰ লগত চিনাকি কৰাবলৈ লৈ আহিল।...তাৰ কথাত তাই চমক খাই উঠিল. সি কৈছিল... গুণ এইয়াই ৰিয়া... পাহাৰৰ ভাজে ভাজে যেন প্রিয়মৰ শব্দই ঠেকা খাই শেষ হৈছিল....
...তাইটো অভদ্র হব নােৱাৰে কেতিয়াও... তাই হাইকৈ হাতখন আগবঢ়াই দিছিল। প্রিয়ম তাইৰ ব্যৱহাৰত সুখী হােৱা যেন লাগিল। ভাল বেয়া দুই চাৰিটা কথা পাতিলে...তাইৰ ল'ৰা এটা আৰু ছােৱালী এজনী.... ওচৰলৈ মাতি আনি চিনাকি কৰাই দিলে। তেতিয়াহে তাই জানিলে ৰিয়াৰ স্বামীকে প্রিয়মে আগৰ পৰাই চিনি পায়। মানুহজন কিন্তু বৰ প্রকৃতিষ্ঠ হৈ থকা যেন নালাগিল তাইৰ । কিবা ভাবত বিভােৰ । বিপৰীতে ৰিয়া কিন্তু চঞ্চল। তাই ল'ৰা-ছােৱালী দুটাৰ নাম সুধিলে, কিহত পঢ়ে সুধিলে...নাম শুনি তাইৰ চকু কপালত উঠিল।
ৰিয়া ইপ্রিয়মলৈ দিয়া চিঠিত সেই নাম দুটা তাই বাৰে বাৰে পঢ়িছিল। দুয়াে মিলি সিহঁতৰ সন্তান হলে সেই নাম দিয়াৰ সপােন দেখিছিল। আৰু আজি আন এজনৰ লগত দেখা সপােনৰ ৰূপায়ণ বেলেগ এজনৰ লগত কৰিলে.....
কিয় এই নাম ৰাখিলে ৰিয়াই....তাই বাৰে বাৰে নিজকে সুধিলে...
....নে যি ৰাতি বিয়া ই প্রিয়মৰ লগত কটাইছিল সেই ৰাতি সিহঁতৰ সপােন ৰৈ গৈছিল... যাৰ বাবে অতি সােনকালে
