কাক আঙঠি পিন্ধাইছিল মাক হৈ নিজে খবৰ নাৰাখি এতিয়া বোৱাৰীৰ আগত সেই কথা কৈ কি বিচাৰিছিল তেওঁ .....?
পুত্ৰৰ সংসাৰ ভগাটোনে কাজিয়া হোৱাটো... ঘৰৰ মানুহে যে তাইৰ মুখৰ হাঁহি হজম কৰিব নোৱাৰিছিল প্ৰতিটো কথাতে তাই উপলব্ধ হৈছিল।....
....এবাৰ তাই মাকৰ ঘৰৰ পৰা আহি শহুৰৰ ঘৰত ভিতৰ সোমাবকে পোৱা নাই... মাকে আহি প্ৰিয়মক কৈছে তাইৰ সমুখতে ...বাবা সিহঁতৰ ঘৰৰ বোৱাৰীজনী মৰিল ...
তাই সুধিলে ক'ৰ বোৱাৰী.. তেতিয়া সি কলে ৰিয়াৰ বৌয়েক। তাই খং উঠি গ'ল ....কি সমন্ধ আছে এতিয়াও তোমাৰ সেই ঘৰখনত ...। বৌয়েক মৰাৰ কথাটো কবলৈ কি আন সময় নাছিল.... ইমান দুৰ বাট আহি ঘৰ পাইছেহি অকণমান ছোৱালীজনীয়ে অসুবিধা কৰিছিল নেকি সেই কথা সুধিবলৈ সময় নাই কৈছেহি পুতেকক গতিয়াই বাহিৰ কৰা দি বাহিৰ কৰা ঘৰখনৰ কথাকৈ.....
অপমানিত হৈ তাই ৰুমলৈ গৈছিল। তাৰ পাছত ৰিয়াৰ বৌয়েকৰ সকামৰ চিঠিখন তাই দেখা পাইছিল। প্ৰিয়মক নিমন্ত্ৰণ দিছে। ...তাই সুধিছিল যিজনী ছোৱালীৰ বাবে সেইখন ঘৰত তোমাৰ সমন্ধ হৈছিল সেইজনী ছোৱালীয়ে তোমাক প্ৰতাৰণা কৰিছে , তাৰ পাছতো তোমাৰ সেই ঘৰখনৰ লগত কি এনে থাকিল.....। সেই কথাৰ উত্তৰ দিব কি ...? বাৰে বাৰে সি একে ভুলকে কৰে ...জানে তাই আজি কালি সেই ঘৰখনত তাইৰ অস্তিত্ব শূন্য ...। চাৰিওফালে তাৰ কাষত ৰিয়াৰ অস্তিত্ব বিৰাজমান ...
এবাৰ প্ৰিয়ম যোৰহাটৰ পৰা আহোতে কাজিৰঙাৰ ওচৰত বেছি স্পিড়ত অহা কাৰণে পুলিচে গাড়ী ৰখাই ফাইন কৰিছিল ৫০০টকা। সেই পুলিচটোক নিজৰ চিনাকি দিছিল সি। কাৰণ পুলিচজন ৰিয়াৰ ভিনিহীয়েকৰ ভায়েক আছিল। তাই আচৰিত হৈ যায় ..আৰে ৫০০ টকা হ'ল দি দিয়া ..আগৰ কথাকৈ যে চিনাকি দিলা...লাজ নালাগে নে নে নিজকে এতিয়াও ৰিয়াৰ গিৰিয়েক বুলিয়েই ভাবি থাকা...
প্ৰতি দিনে অস্তিত্ব হেৰাই তাই গৈ থাকিল।....
“...মই ভাগৰা নাই জীৱন হেৰা নাই...”
হয় ইমানবোৰ কথা শুনাৰ পাছতো তাই ভাগৰি পৰা নাছিল। কত পাইছিল তাই ইমান দৃঢ়তা তাই নিজেই বুজি পোৱা নাছিল। তেতিয়াও প্ৰিয়ম ৰ প্ৰতি থকা বুকুৰ আচৰিত মৰমবোৰ হেৰাই নগ'ল। তাৰ গভীৰ দুচকুত সদায় মৰমৰ বোৱতী নৈ এখনহে তাই দেখা পায়। তাইৰ ভ্ৰম যদিও তাই বুজি নাপায়। তাই মনটোক বাৰে বাৰে বুজনি দিয়ে হয়তু এইয়াই হৃদয়ৰ প্ৰকৃত ভালপোৱা। যি ভালপোৱা ই প্ৰিয়জনৰ হাজাৰ দোষো মাফ কৰি দিব পাৰে। আছেনে বাৰু প্ৰিয়মৰো এনে প্ৰেম, ভালপোৱা তাইৰ প্ৰতি। এনেও সি বৰ গহীন। তাৰ মৰমৰ প্ৰকাশো গহীন। তাৰ পূৰ্বৰ প্ৰেমিকাৰ কথা ওলালেই সি মাত্ৰ আচৰিত নিবতা অৱলম্বন কৰে। সেই বাবে সদায় তাই অশান্তিত জীৱন কটাইছিল। তাই এই ভাঙো এই ভাঙো হব খোজা সংসাৰ খন তাই যিকোনো প্ৰকাৰে ধৰি ৰাখিবলৈ বদ্ধ পৰিকৰ হ’ল। কাৰণ তাইৰ ঘৰত এইবোৰ কথা জানিলে বিশেষকৈ দেউতাকে বৰ দুখ পাব মনত।
কিন্তু শহুৰ শাহুৰক এইবোৰৰ পাছত আৰু তাই আগৰ দৰে শ্ৰদ্ধা কৰিবলৈ মন নোযোৱা হ'ল। বিশেষ কৈ শাহুয়েকক। যি তাইৰ এটাও ভাল গুণ নেদেখি কেবল দোষকে খুচৰি থাকে। তথাপিও তাই নিজৰ কৰিব লগাখিনি নিয়াৰিকৈ কৰি গৈছিল। কোনেও নেদেখাকৈ হুক হুকাই কান্দিছিল। কেতিয়াবা কথাবোৰ ভাবি গোটেই ৰাতি উজাগৰে থাকিছিল। তাই মনৰ মাজত জ্বলি থকা জুইৰ কথা কিন্তু প্ৰিয়মে ঠিক ধৰিব পাৰিছিল। ৰাতি কেচুৱা শুৱাই উচুপি থকা দেখি সি আচৰিত হৈ চাই তাৰ বুকুত লৈ শুই পৰিছিল।
কিন্তু তেতিয়াও তাইৰ টোপনি অহা নাছিল। বাৰে বাৰে মনত এটা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি হাহাকাৰ হৈছিল ....সি কোন বুলি ভাবি তাইক বুকুৰ মাজত লৈছে.....!!
ৰিয়াৰ অস্তিত্বৰে বুকু আবৰি ৰখা প্ৰিয়মৰ তাইৰ বাবে আছেনে ঠাই বুকুত ...??
নে ৰিয়াৰ অভাৱ পূৰাবলৈ তাক তাইৰ প্ৰয়োজন .....?
কিমান গভীৰ আছিল ৰিয়া আৰু তাৰ প্ৰেম ....এই কথা তাইৰ জানিবৰ মন যায়। তাইৰ মনৰ মাজত চলি থকা এই
