বেমাৰটোৱে ঢপলিয়াই ফুৰিব ধৰিলে।
মিৰদান বাইদেৱে স্কুলত মেলেৰিয়া হ’লে কি কৰা উচিত আৰু নহ'বলৈ কি দৰে সাৱধান হােৱা উচিত সকলােকে বুজালে। আনকি স্কুল ছুটিৰ পাছত ঘৰে ঘৰে গৈও মানুহক বুজালে। ৰােগীৰ শুশ্রুষা কৰিলে। কোনােবাই কোনােবাই বাইদেউক সন্দেহ আৰু অবিশ্বাসাে কৰিলে। বেজে ভাল কৰিব নােৱাৰা ৰােগ ভাল কৰিবলৈ আপুনি কোন বুলি তিৰস্কাৰাে কৰিলে। কিন্তু মিৰদানে কাৰাে কথাত কাণ নিদি নিৰন্তৰ মানুহক বুজাই থাকিল। মানুহৰ ককৰ্থনাইও তাইক হৰুৱাব পৰা নাছিল। কিন্তু ! কিন্তু মৃগী ৰােগত ভূগি থকা মালিনীও এদিন মেলেৰীয়াৰ লগত যেন হাৰি গ'ল। মানুহবােৰৰ চকু মুকলাবৰ বাবে তাইৰ সেই পৰাজয়ৰ প্ৰয়ােজন আছিল কিজানি!
চাৰলংকিহঁতৰ কাণত খবৰটো কোনে পেলাইছিল মনত নাই। কিন্তু সিহঁত আটাইবােৰে বলিয়াৰ দৰে স্কুলৰ পৰা ওলাই দৌৰিছিল। সিহঁতৰ বুকুৰ ভিতৰৰ কলিজাটো যেন বাহিৰলৈ ওলাই আহিছিল। আস্ মালিনীৰ জাপ খাই থকা চকুহাল!! কেতিয়াও সাৰ নেপাব যেন লগা অবশ শুই থকা দুর্বল মুখখন!
ডাক্তৰে বাৰান্দাতে বহি চিগাৰেট এটা জ্বলাই ল'লে। তেওঁৰ এই এটাই মাথোঁ বদ অভ্যাস ।
আনবােৰ ল'ৰা ছােৱালীৰ লগতে চাৰলংকিয়েও বুজিছিল, সিহঁতৰ সমাজখন সহজ সৰল সঁচা। কিন্তু অন্ধবিশ্বাস আৰু কুপ্রথাৰে ভৰপূৰ। মেলেৰিয়া, মৃগীৰ দৰে ৰােগকো এই সমাজে ভূত প্রেত আৰু অপদেৱতাৰ কাৰচাজি বুলিয়েই বিশ্বাস কৰে। এনে উশাহবন্ধ পৰিবেশত এজনী মিৰদান বাইদেউ নাইবা এজন হেডচাৰে যে একোৱেই কৰিব নােৱাৰে, তাকো সিহঁতে বুজে। তাতে আকৌ মিৰদান বাইদেউ আর্লেংনহয় বুলি এচামে যে প্রকাশ্যে ঘৃণা কৰে, অবজ্ঞা কৰে। চাৰলংকি, বাছাপীহঁতৰ শিশুমনবােৰে হাহাকাৰ কৰি উঠে। কিন্তু সিহঁতে জানে, ডাঙৰবােৰৰ এলান্ধুকলীয়া মনবােৰ সলনি কৰিবলৈ সিহঁতৰ একো উপায় নাই।
মিৰদান বাইদেউ একেজনীয়েই হৈ আছিল।মানুহবােৰৰ তুচ্ছ তাচ্ছিল্ল আৰু ঈর্ষা মিহলি ব্যবহাৰৰ পাছতাে চাৰলংকিহঁতক তেওঁ জ্যোতিসংগীত, আবৃত্তি আৰু নবকান্ত বৰুৱাৰ সৰু সৰু নাটিকাবােৰত অভিনয় কৰিবলৈ শিকাইছিল। অসমীয়া ভাষাটো সিহঁতে ভাল পাবলৈ লৈছিল।
চতুর্থ শ্রেণী পায় মানে আনকি হেমাৰীয়েও সৰু সুৰা অসমীয়া পদ্য লিখিব পৰা হৈছিলগৈ।
চাৰলংকিহঁতৰ মানুহবােৰৰ বেছিভাগেই লাহে লাহে অসমীয়া ভাষাটোক বেয়া পাবলৈ লৈছিল ।সিহঁতৰ গাঁৱৰনাতিদূৰৈৰ আন এখন গাঁৱত ইংৰাজী মাধ্যমৰ স্কুল খােলা হৈছিল। এইখন গাঁৱৰ ল'ৰা-ছােৱালী দুটামানেও গৈ সেইখন স্কুলত নাম লগাইছিল।
চতুর্থ শ্রেণীৰ বছৰেকীয়া পৰীক্ষা শেষ হ'বৰ দিনা আটাইবােৰ ল'ৰা-ছােৱালীক গােট খুৱাই মিৰদান বাইদেৱে সেই মর্মান্তিক খবৰটো দিলে। তেওঁ কথাবােৰ কব পৰা নাছিল। কিবা কবলৈ লৈও যেন বাৰে বাৰে সেপ ঢুকিছিল। কোনােমতে মাত উলিয়াই তেওঁ ঘােষণা নে স্বগতােক্তি কৰিছিল,“ল’ৰা-ছােৱালীহঁত মই এই গাওঁ, এই স্কুল আৰু তােমালােক আটাইকে চিৰদিনৰ বাবে এৰি যাবলৈ ওলাইছাে। তােমালােক আটায়ে ভাল মানুহ হ’বা। হ'ব লাগিব। পৰীক্ষাত পাছ কৰাৰ পাছত তােমালােক হাইস্কুললৈ যাব লাগিব। তােমালােক মােৰ দৰে বাইদেউ হ’বা,ডাক্তৰ হবা, দোকানী হ’বা আৰু বৰ ভাল ভাল। মানুহ হ'বা নহয়নে? মিৰদান বাইদেউৰ মাতটো শেষলৈ ভাগি গৈছিল।
চাৰলংকিহঁতে প্রথমে যেন একো বুজা নাছিল। বাইদেউজনীয়ে কিবা দুর্বোধ্য ভাষাত কথা কৈ থকা যেন লাগিছিল। কিন্তু হঠাতে সিহঁতে সম্বিৎ ঘূৰাই পাইছিল আৰু চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে। মিৰদানে আঁঠুকাঢ়ি বহি পৰিল। তাইক আগুৰি লৈ ল'ৰা-ছােৱালীবােৰে বাগৰি বাগৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে। বাটৰ মানুহাে দুই এক চাপি আহিল। মানুহবােৰে ল'ৰা- ছােৱালীবােৰক যিমানে নিচুকাব খুজিলে সিহঁতে সিমানে চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে। হঠাতে কথা বতৰা কমকৈ কোৱা ধনসিং নামৰ দুর্বল ল'ৰাটোৱে নিচুকাবলৈ অহা মানুহ এটাৰ গালৈ থু পেলাই দিলে। খং আৰু দুখত পগলাৰ দৰে সি চিঞৰিব ধৰিলে,“তােমালােকৰ কাৰণেই বাইদেউ যাবগৈ। তােমালােকে বাইদেউক আর্লেং নহয় বুলি ঘিন কৰা। বাইদেৱে শিকোৱা ভাল কথাবােৰ আমাক মানিব নিদিয়া। আমি জানাে, বাইদেউৰ আমাক এৰি যাবলৈ অলপাে মন নাই। বাইদেউ গুছি গলে মই জংঘলী হৈ যাম। তােমালােকেই বাইদেউক খেদিছ । চব জানাে। চব জানাে আমি। চাবা, হেল্ফ আর্ণামে তােমালােকক এদিন শাস্তি দিবই দিব।”
