ঠিকেই বুজিলে যে তেৰাংদেৱ এজন ডাঙৰ মানুহ।“তােমালােকেও অসমীয়া ভাষাটো ভালকৈ শিকিব লাগিব দেই । কেংচাম কেংলাং, লুম্মেৰ দাই, য়েছে দর্জে ঠংচি, লংকাম টেৰণ আদি সাহিত্যিক সকলে নিজৰ মাতৃভাষা অসমীয়া নােহােৱা সত্বেও অসমীয়া ভাষাৰ ভঁৰাললৈ বৰঙনি আগবঢ়াইছে। অসমীয়া ভাষাৰ দৰে সুৱদি ভাষা বৰ কম। তােমালােকে ডাঙৰ হ'লে কথাবােৰ আৰু ভালকৈ বুজিব পাৰিবা। এতিয়া পিছে আমি ভাত খাবলৈ হ'ল। আমি খােৱা টেবুলত বহোঁগৈ আঁহা। বাইদেউৰ পিছে। পিছে সিহঁতে পাকঘৰৰ সংলগ্ন কোঠাটোত বহিলগৈ। টেবুললৈ আহিল ধোঁৱাই থকা সুৱাগমণি চাউলৰ ভাত,খৰিছাৰে সিজোৱা কুকুৰাৰ মঙহ,বিলম্বি টেঙাৰ অম্বল, বনৰীয়া শাকৰ খাৰ আৰু খৰিকাত দিয়া একোজনী বুজন কাৱৈ মাছ। চাৰলংকি আৰু বাছাপীৰ গালে মুখে হাতফুৰাই মিৰদান বাইদেউৰ মাকে ক'লে,খােৱা দেই! মই ইয়াতে বহি আছে। কি লাগে ক'বা। লাজ নকৰিবা। মানুহগৰাকীৰ সাদৰী মুখখন চাই চাৰলংকিয়ে ভাবিলে, মিৰদান বাইদেউৰ মাক গৰাকী পৃথিৱীৰ সকলাে ধুনীয়া মানুহ বােৰৰ মাজৰে এগৰাকী।
খাই উঠাৰ পাছত বাইদেৱে ক'লে,তােমালােকৰ মন গ'লেই মােৰ ওচৰলৈ গুচি আহিবা দেই। কিন্তু অকলে নাহিবা। ঘৰৰ কোনােবা ডাঙৰ মানুহ লৈ আহিব। বাছাপীয়ে বহু দেৰিৰ পৰা ভাবি থকা কথা এটা কওঁ নকওঁকৈ বাইদেউক কলে, “আমি আপােনাৰ ওচৰত গান শিকিবলৈ আহিম দেই বাইদেউ”। বাইদেৱে হাঁহি দিলে।
সিহঁত যাবলৈ ওলাল। বাইদেৱে দুয়ােটাকে পুৰণি মৌচাক, মুকুতা আৰু সঁফুৰা দুখনমান পঢ়িবলৈ দিলে। কাঁচৰ বটলত দুয়ােটালৈ বুলি ভৰাই দিলে কঁঠালৰ আছাৰ। সিহঁতে সােমাই আহোঁতেই দেখা মানুহটোৱে দুয়ােটাকে অলপ দূৰ আগবঢ়াই দিলে। বাছাপী মনে মনে আছিল। তাই কি ভাবিছিল চাৰলংকিয়ে নেজানিলে। কিন্তু সি ভাবিলে, সি ভালকৈ পঢ়িব আৰু এদিন তাৰ নামটোও ছপা আখৰত ওলাব। কিতাপৰ বেটুপাতত ডাঙৰ আখৰেৰে লিখা থাকিব ‘চাৰলংকি ৰংহাং'।
কল্পনাটোৱে তাৰ শিশু মনটো যেন উৰুৱাই নিব খুজিলে। তাৰ খােজৰ গতি খৰ হ'ল। বাইদেউৰ পৰা অনা আলােচনী কেইখন সি বানান কৰি হ'লেও পঢ়িব। নােৱাৰিলে ছবিবােৰকে চাব।মাকজনী চাগৈ পিৰালিত বহি থাকিলেও চকুহাল পদূলিতে থৈ দিছে। বাছাপীক পিছ পেলাই সি দৌৰিবলৈ ধৰিলে। পাই, পাই! তােক ক’বলৈ যে মােৰ কিমান কথা আছে।
চাৰলংকিয়ে যিমানেই বেগাই যাব ধৰিলে, বাছাপীয়ে সিমানেই জোৰেৰে চিঞৰিব ধৰিলে। সহজে খংনুঠা চাৰলংকিৰাে তাইৰ চিঞৰ শুনি খং উঠি গ'ল। বৰষুণ দিয়েহে লাগে। আকাশ ওন্দোলাই আহিছে। তাতে আকৌ তাৰ মাকজনীলৈ আজি যেন ঘনাইমনত পৰিব ধৰিছে । অগত্যা বাছাপীৰ লগত খােজ মিলাই যাওঁতে সি অকণমান লেহেমীয়া হ'ব লগা হ'ল। পথাৰৰ কাষৰ বাটটো এৰি সিহঁতে গাঁৱলৈ সােমাই যােৱা বাটটোত উঠিল। দূৰৰ পাহাৰৰ বুকুৰ পৰা নামি অহা জুৰি এটাই বাটৰ কাষেৰে ভৈয়ামলৈ বৈ গৈছে। জুৰিটোত নামি হেমাৰীৰ মাকে বজাৰত বিকিবলৈ নিব লগা পাচলিবােৰ ধুই আছিল। মানুহ জনীৰ জৰাজীর্ণ কাপােৰ সাজ আৰু বিমর্ষ মুখখনে যেন হেমাৰীয়ে স্কুলত কেনেকৈ সকলােতকৈ সৰহ খিছিৰী খাব পাৰে, তাৰ সাঁথৰটো ভাঙি দিছিল। চাৰলংকিয়ে মানুহজনীক মাত লগালে, “পেহীদেউ, আজি বজাৰলৈ যাব হ’বলা?”
‘এৰা অ' বােপাই,যাবতাে লাগিছিল। পিছে বতৰটোহে বাৰু নেদেখিছাে”
মানুহজনীক পিছ পেলাই সিহঁত আগবাঢ়ি গৈ থাকিল।
বাটতে সিহঁতে হেমাৰীকো লগ পালে । সি বৰ আম জোপাৰ তলতে চাম কঁঠাল এটা বখলিয়াই খাই আছিল। চাৰলংকিয়ে বুজিলে হেমাৰীয়ে আজি ৰাতিপুৱাও ঘৰত একো খাবলৈ পােৱা নাই। সি পৈণত মানুহ এটাৰ দৰেই হেমাৰীৰ আত্মসন্মানত আঘাত নলগাকৈ ক'লে, “আমি মিৰদান বাইদেউৰ ঘৰলৈ গৈছিলাে জান! তােক ঢেৰ কথা কবলৈ আছে। আমাৰ ঘৰলৈ যাওঁ ব’ল। পেহীক আমি বাটত পায়েই আহিছাে। তই আমাৰ লগতে আছ বুলি জানিবই।”
হেমাৰীয়ে ভালেই পালে। তিনিও গৈ যেতিয়া চাৰলংকিৰ ঘৰ পালেগৈ, তেতিয়া হানমীৰ আইতাকক দুপৰীয়াৰ সাজ খুৱাই বুৱাই কাদমে কাষতে বহি তামােল কাটিছে। চাৰলংকিক দেখিয়েই হানমীৰ আইতাৰ চকুহাল তিৰবিৰাই উঠিল। আয়ৈ পােণাটো মােৰ, তেনেই ডেকা পােৱালি হ'লি বুলি হামীৰ আইতাই তাক সাৱটি ধৰিলে। বাছাপী আৰু হেমাৰীৰ আগত তাৰ লাজ লাগি গ'ল।
এইজনী আইতা তাৰ ককাকৰ আপােন ভনীয়েক, তাৰ পেহী আইতাক। তেওঁ তাক নিজৰ আইতাকতকৈও বেছি মৰম
কৰে। ঘৰলৈ আহিলেই সাধু কয়। সৰু মাছৰ টেঙা জোল ৰান্ধি খুৱায় আৰু বজাৰত পােৱা বিস্কুটৰ টোপােলা বান্ধি আনে।
