নৱ-জন্ম যুগত ফুলি উঠা অসমীয়া সাহিত্য ২০৯ বিনে অঙ্গ ভূষণ আয়ত কমল লীলা গজপতি পাষণ্ড মৰ্পন ঘোহি নাৰায়ণ চৰ বয়ন শিৰ চাৰি কেন শিৰো- সোহি দেৱক ত্ৰিভূবন বন্দন জগন-তাৰুণ পেখি সুশোভন গইন গওঁৰ ধব মতি। নয়ন বৰ সুন্দৰ বয়ন চান্দহে জ্যোতি॥ গমন বিলোকন বাণী মেঘ গীৰ। লিকো কালে যাকো সম নাহি বীৰ॥ মায়া বিস্তাৰি কক্ষ বিগত নিৰ্মাণ। যোগী যাবেন মাহিমা একই নান॥ পালনকাৰী যে হৰি দেৱক দেয়া। সুৰপতি যাকেৰি কৰু নিত চৰণহি সেৱ॥ -মণি মাঝে যাকেৰি চৰণ বিকাশ। কালি কলিলে শঙ্কৰদে পশ॥ দৈৱকী নদন যে ফুৰ মাৰল কংস। দেখ নানায় শঙ্কৰ তাৰে অংশ॥ ধৰি হৰি-ভৰুতি কালি বহু পৰচাৰ। পয়োধি মহল। তাহে কয়লি উদ্ধাৰ॥ কেকত কৰু হৰিনাম। মিলাই গাই পায় নেথ কাম॥ গৰৱ কয়লি সৱ দূৰ। কীৰিতি গয়ো বহুদূৰ॥
- গুণ সম্পন্ন থিক।
দায়া তুমায় অধিক। মঙ্গল আনন্দ-সিন্ধু। ভকত কুমুদ-কুল ইন্দু॥ বান্ধল হৰি গুণ-সেতু। তাক-কাৰণ হেতু। মুকুতি কয়লি উদাস। ৰাজা ৰ পণকাশ॥ জানি অন্ত পায়। মুকুতি-সুখ সুখে পায়॥ ৰে বিচাৰি এ নশ পাপ- অ নিশি চাৰি যাকেশি বয়নে পণ্ডিত মানী গীত কবিত্বগুণ শ্ৰী মশে যান। কতক একতি হৰিক মুকতি এছ বিমল নিজ কুল তাৰি কলিযুগে পাপ- ভকতি-ভাণ্ডাৰ এক শবণ হৰি কি কহৰ শঙ্কৰ কেৰি চুক কেন এখনি শঙ্কৰদেৱৰ মন দয়া Fানে ৰু শুৰু সুতি মম মন ইনিয়ে বিশিত ভৰ্তি বিছাৰি পয়োধিক স নৰ স্বৰ সৰ ছেডি দেৱৰ মহিমা ৰে শিৰে পৰশ
