নতুন পোত অসমীয়া সাহিত্যৰ বুৰঞ্জী পাঞ্চজন্য শ যিটো আমাত আয়॥ অসৰ্গী স্ত্ৰীকে সঙ্গী কৰিলো নিশচয়। শঙ্কৰ নামৰ আনা, হিংসে অম্বয়॥ এহি হেতু মোক না শঙ্কৰ বোলয়॥" কীৰ্তন- দশম কৰবাত শৰদেৱে এনে চেইবে নন-তেঙ্গ পাবলৈ আছেনে? মাধৱদেৱৰ ৰচিত বৰগীতৰ লেং অলি আগতে দিয়া হৈছে। আঙ্কৰ দৰে বৰণীতলে জাীন মাধকদেৱৰ বাল্য- কনা বিশিষ্ট। এনে ধৰণৰ এটি অতি সুপ্ৰথাত বৰ্গীত পুল-প্ৰসঙ্গত অতি তকৈও ঢাবিশত বৰ চলি আহিছে বাপ শ্যাম তেজৰে কমলাপতি পৰভতে নিন্দ। তেৰি চান্দ মুখে পোথে উঠবে গোবিন্দ॥ ৰজনী বিদূৰ দিশ ধৱলী ধষণ তিমিৰ নেৰা বাৰু ৰবিৰ বিৰণ॥ শতপত্ৰ বিশিত ভ্ৰল নাই। ব্ৰজবধূ দধি মথে তুৱা গুণ গাই॥ নাম-সুনাম ডাকে তেৰি লৈয়া নাম। হে দেখ উঠিয়া আসিল বনাম॥ নন্দ শোল বাথানে গোল গোল পাল সুৰভি চবিতে লাগে উঠলে গোপাল॥ কীৰ লৱণু লৈয়া শিঙ্গা যেত বেনু। সকালে মেলি বংস হাম্বালাৱে ধেনু॥ হয় মাধৱ মাই কিনো তপসাইল। হিৱগত পতিনি খোলাল পাহলা॥ বাসলা-ৰসৰ আন এটি অতি প্ৰেম মুগ্ধ মলনেৰ সতীয় বীত- ৰাগ অহিৰ গেবিন্দ চিন্থ বলে গোপাল। মন ইল : শয়নে বহতু হণি গল্প মনে বিশাল।। থান-পঙ্কজে নিবেশিত। মুকিৰ বৈনে ঘেড়ি আমি মধু পদ-পঙ্কজবস পিতম॥ এহি মন ভাবি বালক কেলি নাৰ হু পণনম্॥ এইবোৰৰ বাহিৰে মাধৱদেৱে সাময়িক ঘটল লৈ কৃষি ব্যৱসায় আদিৰ আধাত্মিক ৰূপ দি কিছুমন যুৰীয়াকৈ ৰচা বৰগীত কাহিনী আছে- ৰাগ ভাটিয়ালী কিধিষি ল আলো নাই, হৰি সেৱাৰ পৰম সুখে। সদ ভব মুখে ফুং। বহন কৰি
