দেখি পুথিখান শিৰৰ ওপৰে এহি বুলি পুথি যৈত বিবা কথা কীৰ শত মহাপাতকানো যে উণৰ। তাল নিশ। শুকৰ হয়৷ আছে কৈত' ইয়াকে দেখুৰাবলৈ এছুদিবি। সক বেলা স কি হল পত্ৰিশব বাটি যে হৰিনাম ক খুলে। গজাপাখ্যান। "'কটাক্ষ স হ কালো কোটি কোটি। এটি। ঙিনাৰ নই ক = এক ইটি।" হল? কত নোেবল মোহন। “শিব। তো যাকে আপনি সব লাগ। বৈষ্ণুৰ বলিব এৰ নাহি, অনুৰাগ"। কিয়, তাকে দেখলে মিলন। এইখিনি প্ৰাথমিক গান-সনৰ পাই। এক শিশু লীলাত আৰম্ভ কৰি শ্ৰীকৃষৰ বৈকুণ্ঠ প্ৰয়াণত শঙ্কৰৰে বৰ। কীৰ্তন-মোয়া সমান্ত। শঙ্কৰদেৱৰ ডে ফ ৰনি, ৰত্নাকৰ নলীন সহ- নাম বৃত্তান্ত আবশ এধৰ কলাৰ খুটাখাৱা বা ৰে ন লবিশি। অসমত শিহৰণদেব কীত্তন-মোযা আৰু মাধৱদেৱৰ নাম মোহাই শুনি। বাপ স্থান লা কৰে, আৰু ইখলতে মুক্তিৰ পৰিবৰ্তে আখৰে তাৰে এই তুমি পথিকে থাপনা পাতি সেৰা নায়। অকেী সময় Eৰীয় সহিত। নৱ-জন্ম যুগত কুলি উঠা অসমীয়া সাহিত্য ১৭, তক্ষণে উঠিলন্ত পুথিখন ধৰি আনন্দতে নাচিল॥১৫৭৪। মেলি গহিলন্ত কৈত কোন কথা আছে। থৈব লাগে থৈছে। বিচাৰি দেখিলা পাছে॥১৫৭৬। নলাগো লাৰিৰে ভালে আছে সৰে এহি বুলি হাসিলন্ত॥৯৫৭৭। ইয়াৰ পৰা এনে অনুমান হয় শঙ্কৰদেৱেই মাধৱদেৱে জনাৰ ভিতৰতে ইয়াব কাব্য-ক্ৰন জুকিয়াই থৈছিল। আৰু মাধৱদেৱেও বিভিন্ন অংশ ৰামচৰণে গোটাৱাৰ পাছত "যৈত যিব কথা, থৈব লাগে থৈছে” বুলি দেখিবলৈ পাইছে। দেথাতেই এই ক্ৰম সুশৃঙ্খলিত আৰু সুপৰিকল্পিত; ই কোনোমতে আটাইনি কাবা মাই একেলগ কৰা নহয়। “প্ৰথমে ণমো ব্ৰহ্মৰূপী সনাতন" বুলি পোনেই চতু বিংশতি -অৱতাৰ বৰ্ণনা কবি নামাপৰাধ দেখুৱাইছে। তাৰ পাছতে পাষণ্ড-মৰ্পন বণাই পোনতে বিপঙ্কবাদৰ বিষ নমাই লৈছে। তেতিয়া “একমনে শুনা হৰিব ধ্যান" বুলি বৈকুণ্ঠলৈ ভক্তৰ মন টানি নি “হে মন্দিৰে যত্ন সিংহাসনে বহি থকা নাৰায়ণক দৰ্শন কৰাইছে। “চিত্তব শোধন হবিব উপায় আছে আমিলোপাখ্যান সদৌ ভাৰতৰ ধৰ্ম্মক্ষেত্ৰত গীত আৰু ভাগবতে যি ঠাই অধিকাৰ কৰে, বুলিব পানি।
