ভৌম নাগৰাজা কথা এহি মানে থওঁ।
হনুমন্তে কি কৰিলে তাৰ কথা কওঁ॥
দিন চাৰি পাঞ্চ তথা বীৰ হনুমন্ত।
বঞ্চিয়া তথায়ে ৰাজ কাৰ্য্য লক্ষিলন্ত॥
ইতো দুষ্ট মতি মল্লৰাজ মহামন্দ।
নৱৰয় নেদৈ ৰাজ্য কৰে চল ছন্দ॥
মোক বঞ্চি কৰি আছে যুদ্ধৰ উদ্যোগ।
আবে যুদ্ধ নকৰিতে মোৰো নোহে যোগ॥
যদিবা ভয়ত যুদ্ধ ত্যজি মই যাইবো।
বৰি আছে যত ৰাজা তাকো হৰুৱাইবো॥
কৰিবেক নিন্দা যত বানৰ বানৰী।
তেবে মৰণেসে ভাল জীৱনত কৰি॥
পৃষ্ঠেৰে সেবিব ৰবি শীত কাল পাই।
জঠৰেৰে অগনিকো সেৱে লোকে যাই॥
কায় বাক্য মনে প্ৰাণ স্বামীক সেৱিব।
অকপটে হৰি সেবি সংসাৰ তৰিব॥
চব্বিশ সেৱক ৰাজ নীতিত কহয়।
কায় বাক্য মনে প্ৰাণ যিজনে সেৱয়।
তাহাকে উত্তম বুলি ৰাজাৰ সেৱক।
ভাগ্যৱন্ত স্বামী বিনে নলভে প্ৰত্যেক॥
মধ্যম সেৱক কায় বাক্যে ভজে মাত্ৰ।
বাক্যে মাত্ৰ সেৱয় অধম কহে শাস্ত্ৰ॥
মনে কুশলক চিন্তে ৰাজাৰ সদাই।
দুৰ্ল্লভ সেৱক তাতধিকে আন নাই॥
বালি ৰাজা মোক পুত্ৰ বুলিয়া পালিছে।
দিগবিজয়ৰ কাৰ্য্যে তাতে সে পাঞ্চিছে॥
হেনয় স্বামীৰ অৰ্থে যদি মৃত্যু হয়।
তেবে বালি ৰাজাৰ অঋণী হওঁ মই॥
১৫৮
