পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৮৮

১২৪৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

জানো শতবলী নীল কপিবব ঠাই৷
বাজ্যৰ নিমিত্তে আছে শৰণ সোমাই॥
অনেক বিপত্তি আমি কৰি আছোঁ তাক।
হাঁসিবে বানবী সবে বুলি নিন্দাবাক॥

কৰিলেক দূতে মোক লাঞ্ছন যতেক।
যত তাপমান পাইলোঁ‌ কহিবো কতেক॥
সাবহিতে নাথাকিয়া দুৰ্গতি লভিলোঁ।
স্বৰূপ কৰিয়া মই সবাতে কহিলোঁ॥

ৰাজ্যক নেদিবো যেন ৰহিবে নবৰি।
তাহাৰ মন্ত্ৰণা সবে কৰা যত্ন কৰি॥
দীৰ্ঘদৰ্শী মন্ত্ৰী পাছে বুলিলা বচন।
মহাবলী তুমি আক জানে সৰ্ব্বজন॥

যাৰ নাম শুনি কাম্পে কপি ৰাজাচয়।
নৃপতি সকলে তাক মান্যতা কৰয়॥
নাহি কপিৰাজ দেখি তাহাৰ সমান।
তথাপিতো কহো মই শাস্ত্ৰৰ বিধান॥

সবাহাতে বঢ়া হৰি বেদে কৰিছয়।
যাৰ কটাক্ষতে হৈৱে সৃষ্টি স্থিতি লয়॥
নাহি আদি অন্ত মধ্য দেশত কালত।
কৌটি কৌটি হেন বিশ্ব যাৰ উদৰত॥

হেন কৃষ্ণ প্ৰভু বিষ্ণু জানা ভগৱন্ত।
তেহো থাকে শুতি সদা অনন্ত শয্যাত॥
সাগৰৰ এক দেশে অনন্তো থাকয়।
তাহাতো কৰিয়া শুনা বৰ মহাশয়॥

হেন সাগৰকো পাছে অগস্তিয়ে পাইল।
গণ্ডুষত কৰি মহাৰঙ্গে খাই থৈল॥
বৰতো কৰিয়া বৰ আছে ঠাই ঠাই।
এতেকে তোমাৰ মদ গৰ্ব্ব নুযুৱাই॥