এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১২৪০
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি
ৰত্ন শয্যা চয় অভ্যন্তৰে শোভে,
মধ্যত বাস গৃহৰ।
অগ্নি শৌচ বস্ত্ৰ চয় জ্বলে তাত,
মণি সমে মনোহৰ॥
পাৰিজাত পুষ্প স্ময়াৰ গেণ্ডুক,
শয্যত আছে শোভিত।
চন্দন অগৰু কস্তুৰীৰ গন্ধে,
গৃহ ভৈলা আমোদিত॥
মালতী চম্পক পুষ্পে শোভাকৰে,
কৰ্পূৰ সমে তাহাত।
সুগন্ধি তাম্বুল জ্বলে ৰত্নময়,
শুদ্ধ পাত্ৰ সফুৰাত॥
ৰত্নময় ঘট সব আছে তাত,
চৌপাশে জ্বলে শয্যাৰ।
ৰতনে নিৰ্ম্মিত পাদুকা অগণে,
কাষত জ্বলে তাহাৰ॥
চিত্ৰ যে বিচিত্ৰ ৰত্ন সিংহাসন,
জ্বলি আছে সুশোভিভ।
তাহাৰ উপৰে চন্দ্ৰ ভাৰ্য্যাচয়,
আছয় জল সিঞ্চিত॥
সুগন্ধি শীতল জলচয় আৰো,
ভোগ্য দ্ৰব্য অসংখ্যাত।
ঠাই ঠাই তাত নিৰ্ম্মিয়া থৈলন্ত,
অমৃত সম সাক্ষাত।
এহি মতে ৰতি ৰম্যগৃহ নিৰ্ম্মি,
কৰিলা পুনু গমন।
যাৰ গৃহ সব তাৰ নাম চয়,
লিখিলা ইতো শোভন॥
