এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১২৩৭
ব্ৰহ্মবৈৱৰ্ত্ত পুৰাণ।
চাৰি ধিক কুৰি চৌচালীয়া ঘৰ,
নিৰ্ম্মিলা গোপ ৰাজাৰ।
পদ্মৰাগ মহা— মণি চয় সিতো,
শোভে যেন দিবাকৰ॥
গন্ধসাৰ ময় স্তম্ভ সব দিয়া,
নিৰ্ম্মিলন্ত মঞ্চ চয়।
মণিময় কৰি জখলা নিৰ্ম্মিলা,
দেখিতে আতি বিস্ময়॥
হৰিত বৰণ মণিময় কুম্ভ,
বিচিত্ৰ কৰি নিৰ্ম্মিলা।
মণিময় কৰি কপাট ৰচিত,
দুৱাৰে দুৱাৰে থৈলা॥
ৰত্নৰ কলস নিৰ্ম্মিয়া ঘৰৰ,
উপৰে তুলিয়া দিলা।
অম্ৰাৱতী জিনি নগৰ শোভয়,
বিচিত্ৰ কৰি সাজিলা॥
এহি মতে নন্দ নগৰ নিৰ্ম্মিয়া,
বিশ্বকৰ্মা চলি যাই।
নগৰ বাহিৰে নৱ ৰাজ আলি,
নিৰ্ম্মিলন্ত ঠাই ঠাই॥
ৰত্ন ময় আতি জলে আলিচয়,
দেখিতে আতি উত্তম।
আলিৰ দুই কাষে জলৰ নিজৰা,
গৃহ সব মনোৰম॥
সেহি গৃহ মাজে হীৰা মৰকত,
আনো যত মনোহৰ।
নিৰ্ম্মিয়া থৈলন্ত যজ্ঞগণ সমে,
সিতো চিত্ৰকৰ্ম্মকৰ॥
