পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৭৪

১২৩০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

কৃষ্ণক দেখিয়া বাধা ভৈলা বিমূৰ্চ্ছিত।
সম্প্ৰতি নমিলা কাম বাণে প্ৰপীড়িত॥
অল্প হাস্য কৰি মুখ পদ্মক কৃষ্ণৰ।
নিৰীক্ষণ কৰিলেক চক্ষু কৰি টেৰ॥

লজ্জা পায়া মুখ ঢাকিলা ৰাধা সতী।
প্ৰসন্ন বদনে চাহিলন্ত ৰঘুপতি॥
কৃষ্ণ নিদগতি শুনা বাধা প্ৰাণেশ্বৰী।
যিবা বৰ লাগে লয়ো দেওঁ শীঘ্ৰকবি॥

সমস্ত গোপিনী সবে তোৰা লয়ো বৰ।
অৱশ্যে দিবোহো মই বঞ্ছিত মনৰ॥
কৃষ্ণৰ বচন শুনি ৰাধা ব্ৰজেশ্বৰী।
বিনয়ে বোলন্ত পাছে কৃষ্ণক সাদৰি॥

ৰাধিকা বদতি প্ৰভু দেৱতাৰ দেৱ।
তযু চৰণত কৰো লক্ষ কোটি সেৱ॥
তুৱা পাদ পঙ্কজত সদা মোৰ মন।
হৌক থিত জগন্নাথ পশিলো শৰণ॥

ভকতি থাকোক মোৰ তযু চৰণত।
মোৰ প্ৰিয় স্বামী হৈবা প্ৰত্যেক জন্মত॥
বিৰকতি নহৌক মোৰ তযু চৰণত।
স্বপ্নে জ্ঞানে ৰাত্ৰি দিনে একোৱে কালত॥

সমস্ত গোপিনী আৰু লৈলা এহি বৰ।
তাত পাছে যেন ভৈলা শুনিয়ো উত্তৰ॥
তাসম্বাৰ বাক্য শুনি কৃষ্ণ গোপেশ্বৰ।
পৰম সন্তুষ্ট ভৈলা হৰিষ মনৰ॥

ৰাধাক দিলন্ত পাছে ক্ৰীড়া পদ্ম এক।
মালতী পুষ্পৰ মালা হৰিষে দিলেক॥
গোপী সমস্তক পাছে দিলা মালাচয়।
তাৰাক সম্বোধি পাছে বচন বোলয়॥