চন্দন তিলক দীৰ্ঘ শোভে ললাটত।
উদিত চন্দ্ৰমা হেন সজল মেঘত॥
ভৃঙ্গাৰৰ জলে গুৰু কৰি আচমন।
ৰঙ্গ ভূমি দেৱতাক কৰিলা পূজন॥
শিষ্য সকলক তেবে দিলা আশীৰ্ব্বাদ।
মঙ্গল কালত ভৈলা বাদ্যৰ সংবাদ॥
কুমাৰ বৰ্গক তেবে আচাৰ্য্য বদতি।
ভীষ্ম সমে অস্ত্ৰ শিক্ষা দেখাৱো সম্প্ৰতি॥
তেবে ৰাজপুত্ৰগণ গুৰুৰ আদেশে।
পৰাক্ৰম দেখাইবাক উঠিলা নিশেষে॥
গুৰুক প্ৰণতি কৰি বাহু ডাম্ফি মাৰি।
ধনুত গুণক দিলা লক্ষিতে নপাৰি॥
সবে বোলে বিক্ৰম দেখাওঁঁ মই আগে।
হুলস্থূল লগাইল সকলে বীৰভাগে॥
গুৰুৰ বচনে তেবে কৌৰৱ পাণ্ডবে।
জেষ্ঠ অনুক্ৰমে শিক্ষা দেখাইলন্ত সবে॥
কোন বেলা ধনুৰ্ব্বেদ কৰে আকৰ্ষণ।
লেখিতে নপাৰি কৰে বাণ বৰিষণ॥
লঘু হস্ত ৰাজ পুত্ৰ গণ তীক্ষ্ণ শৰে।
লক্ষিতে নপৰি কেৱে লক্ষ ভেদ কৰে॥
বাৰিষাৰ মেঘ যেন বাণ বিষয়।
ধনুৰ টঙ্কাৰ যেন মেঘে গৰজয়॥
অনন্তৰে কুমাৰ সকল জ্ঞানশীল।
জুলি বাণ্টি খড়গ চৰ্ম্ম যুদ্ধ আৰম্ভিল॥
সংগ্ৰামে চতুৰ সবে ৰাজাৰ সন্ততি।
ৰণ পক্ষ ধৰণীত কৈল চিত্ৰ গতি॥
খড়্গ তুলি উৰুত মাৰিলা বাৰু চাট।
সূৰ্য্য দ্বাৰত মেন লাগি গৈল ফাট॥
পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৬২
অৱয়ব
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১২১৮
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি