পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৫৭

১২১৩

মহাভাৰত।

পৰম আনন্দে হাস্য মুখে এহি বুলি।
দক্ষিণ হাতৰ কাটি দিলা বৃদ্ধাঙ্গুলি।
দক্ষিণা লভিয়া দ্ৰোণ গৈলা নিজ ঘৰ।
বনতে ৰহিল একলব্য ধনুৰ্দ্ধৰ॥

ৰুক্ষন ভৈলা অঙ্গুলি তথাপি ধনু টানে।
শীঘ্ৰবেগে শৰ বীৰে অলক্ষিতে হানে।
তথাপি অস্ত্ৰত ভৈলা পৰম প্ৰবীণ।
অৰ্জ্জুনত মাত্ৰ একলব্য ভৈলা হীন॥

বৈশম্পানে বোলে একদিন গুৰু দ্ৰেণে।
পৰীক্ষা কৰিবে মনে শিষ্যক আপুনে।
গাছৰ আগত কুৰে ভাটো এক খানি।
সবাৰে মহিমা লৈতে থৈলা মহামানী॥

শিষ্যক বুলিলা সবে আইস ধনুধৰি।
দেখি শৰ কৰ ক্ৰিড়া ভাটো লক্ষ কৰি॥
মই যেতিক্ষণে বোলো শীঘ্ৰে কৰ শৰ।
শব হানি পক্ষী শিৰ ছেদিও সত্বৰ॥

তেবে আগ ভৈলা যুধিষ্ঠিৰ ধৰ্ম্ম সুত।
পক্ষী লক্ষ কৰি শৰ কৰিলা প্ৰস্তুত।
দ্ৰোণে বলে যুধিষ্ঠিৰ কি দেখস তই।
যুধিষ্ঠিৰ বদতি সকলে দেখোঁ মই॥

প্ৰথমে বৃক্ষক দেখো দেখো ভাটো পক্ষী।
ভাই সকলক আৰু তোমাক যে লক্ষি।
গুৰু দ্ৰোণে মৌন হুই ৰহি তেতিক্ষণ।
পুনু কি দেখস হেন বুলিলা বচন॥

আৰো যুধিষ্ঠিৰে দেখো সেহি কথা মাত্ৰ।
দ্ৰোণে বোলে দূৰ গুচ অধম অপাত্ৰ॥
তেবে সেহি মতে দুৰ্য্যোধনত পুচিল।
তেহেসে কহিল যুধিষ্ঠিৰে যে কহিল॥