পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/৫০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১২০৬
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

কিন্তু ইন্দ্ৰ আৰু পাণ্ডু্‌সুত ধনঞ্জয়
এহি দুই বিনে মোক যুজে নুৱাৰয়।
এহি মতে কৰ্ণ বীৰে বুলিয়া আছন্ত।
কৰ্ণক সম্বুধি ধনঞ্জয় বুলিলন্ত॥

শুনিয়োক কৰ্ণ‌ মই নোহো ৰামচন্দ্ৰ।
অৰ্জুন নুহিকা মই নোতো দেৱ ইন্দ্ৰ॥
কিন্তু মই সামান্য ব্ৰাহ্মণ একজন।
গুৰুৰ প্ৰসাদে শিখি আছোঁ অন্ত্ৰগণ॥

শুনি আছোঁ সবে কই কণ মহাবীৰ।
মোহৰ আগত আজি হওঁ তই স্থিৰ॥
অৰ্জ্জুনৰ বাণী শুনি ৰাধাৰ তনয়।
যুদ্ধ হন্তে নিবৰ্ত্তিয়া গৈলা মহাশয়॥

বোলন্ত ব্ৰাহ্মণ তেজ সহিতে নপাৰি।
এহি বুলি কৰ্ণ গৈলা যুদ্ধ পৰিহৰি॥
পাছে শৈল্য সমে ভীম মহাবলিয়াৰ।
অন্যো আন্যে দুয়ো যুদ্ধ কৰিলা অপাৰ॥

বাহু ডাম্ফি মাৰি দুয়ো কৰি ধৰাধৰি।
ইয়ো টানে সিয়ো তানে মহা দৰ্প কৰি॥
পাচে ভীমে দুয়ো হাতে,ধৰি আঙ্কোৱালি।
শৈল্য নৃপতিক ৰঙ্গে পেলাইলা আচাৰি॥

বিপ্ৰগণে সবে হাসিলন্ত ৰাত কৰি।
দেখি ৰাজাগণে সুমৰন্ত হৰি হৰি॥
সেহি সময়ত ভীমে আশ্চধ্য কৰিলা।
পৰি আছে শৈল্য ৰাজা সাক্ষাতে দেখিলা।

এহি মতে কৰ্ণ শৈল্যে যুদ্ধ হৃৰিলন্ত।
তাক দেখি ৰাজাগণ ভয়ে কম্পিলন্ত॥
সিতো ৰাজাগণ পাছে হুয়া একঠাই।
আন্যো অন্যে বোলন্ত ভীমৰ মুখ চাই॥