পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৮০

১৪৩৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

শুনিয়া বচন দূতে কহিবে লাগিল।
পূৰ্ব্বে লোক যুৰে খেৰ কূটা দিয়াছিল॥
প্ৰাণীক দেখিলে মাতে অনে বিস্তুটি।
সি কাৰণে খেৰ বোজা বহে দিনে ৰাতি॥

আৰু দেখিলেক মাথে জুই চৰু লই।
বাটে বাটে বেঢ়াই ফুৰে হাৰাশাস্তি হুই॥
দূতক বোলন্ত কথা কৈয়ো ৰঙ্গ মনে।
মাথে অগ্নিচৰু লৈয়া ফুৰে কি কাৰণে॥

দূতে বদলে অগ্নি থৈয়া নেদিলে আনক।
সি কাৰণে যম ৰাজা বিহিলে পাতক॥
আৰু দেখিলেক মাথে চূণ চৰু লই।
ঘৰে ঘৰে ফুৰে দেখোঁ কেহোঁ নিকিনই॥

দূতে বোলে চূণ থৈয়া নিদিলে আনক।
সিহেতু ভুজয় ইটো উচিত পাতক॥
পুনৰপি উগ্ৰ শাস্তি আছে ইটোবৰ।
হৰি ভকতক দেখি নিন্দিলে বিস্তৰ॥

অল্প অগনিয়ে যেন সমুলি দহয়।
ভক্তক ভজিলে গুছে যাতনাৰ ভয়॥
এহি কথাতেসে নগৰৰ বাজ ভৈলা।
দূতে মনুষ্যক পূৰ্ব্ব পথে নিয়া গৈল॥

পাছে নিদ্ৰাৱলী যাই বুলিলা ৰাজাক।
বোধ দিয়া মনুষ্যক পঠাইলোঁ দেশক॥
গৈলেক মনুষ্য শুনিলেক সৰ্ব্বজন।
পালটিয়া সৰ্ব্বজন আসিলা তেখন॥

নিদ্ৰাৱলী প্ৰসাদত দুৰ্গতি খণ্ডিল।
সিংহাসনে আসি পাছে নৃপতি বসিল॥

---