পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৭৮

১৪৩৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

তথাপিতো যদি অনুগ্ৰহ আছে মোক।
মনুষ্যৰ পাশে প্ৰভু এখনে চলোক॥
কোমল মধুৰ বাণী বুলিয়া অশেষ।
যেন তেন মতে তাক পঠায়োক দেশ॥

বজাৰ বচনে কাল তেখনে চলিলা।
মনুষ্যৰ আগে কথা কহিতে লাগিলা॥
চিনিয়ো মোহোক আবে কহ স্বৰূপত।
কাল নাম মোৰ জানা জগতে প্ৰখ্যাত॥

মনুষ্য বোলয় ভালে লগ পাইলোঁ তোক।
মিছা সঞ্চা দোষে মাৰি নেস সবে লোক॥
আৰু কিবা চাওঁ তোক ফুৰুহোঁ বিচাৰি।
আপনাৰ দেশে তোক নিয়ো বান্ধি ধৰি॥

গৰ্জ্জন শুনিয়া কাল পলাইল তেখনে।
যমৰাজা দুঃখে বসি আছয় যি স্থানে॥
যত কৃত কথা মানে সকলে কহিল।
শুনি ধৰ্ম্মৰাজা পাছে নিশ্বাস তেজিল॥

বৈশম্পায়ন বদতি শুনিয়ো জন্মিজয়।
কতো বেলি পাইলা গুণি উপায় নিশ্চয়॥
নাহিকে সহায় মোৰ নিদ্ৰাৱলী বিনে।
মনুষ্যৰ থানে আই চলিও এখনে॥

যেহি বৰ লাগে সিটো দিবা সেহি বৰ।
সত্বৰে পঠায়ো তাই আপোনাৰ ঘৰ॥
ৰাজাৰ আদেশে চলি গৈলা নিদ্ৰাৱলী।
মনুষ্যক মাতে বাপু কি কৰস বুলি॥

তই কোন বুলিয়া মনুষ্য মাতিলন্ত।
নিচিনস মোক বুলি চিনাকি দিলন্ত॥
সুখে দুঃখে নিদ্ৰা তোক নেড়োহোঁ সদাই।
নিদ্ৰাৱলী বুলি মোক জানিয়ো আটাই॥