পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৭৬

১৪৩২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

ৰাজাক বুলিলা দূত পাঞ্চা শীঘ্ৰ কৰি।
নিবৰ্ত্তিয়া মনুষ্য যাউক ঘৰে ফিৰি॥
একৈক দিনব দুঃখ সহন নযাই।
কতেক থাকিবো সবে বনত লুকাই॥

বনৰ মাঝত প্ৰজা বড় দুঃখ পাই।
নিৰাহাৰে বিকৃত আকাৰে মৰি যাই॥
দুহান্তৰ বাক্যে ৰাজা পাৱে বড় দুঃখ।
লাজে মাথা তুলি নচাৱয় ফিৰি মুখ॥

পাঞ্চিলেক ৰাজা বিকালক শীঘ্ৰ কৰি।
বোধ দিয়া মনুষ্যক পাঞ্চা নিজ পুৰী॥
তেখনে বিকাল গৈয়া আগে ভৈলা থিৱ।
দেখি মনুষ্যৰ মূৰ্ত্তি উড়ি গৈল জীৱ॥

মৃতকৰ অধিকাৰী যমৰ কিঙ্কৰ।
জীৱন্তা মনুষ্য দেখি কৰে থৰবৰ॥
তই কোন বুলিয়া মনুষ্য ৰিঙ্গ দিল।
পলাইল বিকাল মল মুত্ৰক এড়িল॥

নগৈল মনুষ্য ফিৰি ৰাজা বাৰ্ত্তা পাইলা।
যায়োক বিধতা বুলি ৰাজা আদেশিলা॥
কপোত যানত চড়ি বিধাতাও গৈল।
মনুষ্যৰ আগে গৈয়া থিৱ হুয়া ৰৈল॥

শুনিয়ো মনুষ্য তই মোৰ বোল ধৰ।
যম পুৰ হন্তে যায়ো আপনাৰ ঘৰ॥
বিধতাক দেখিয়া মনুষ্য ৰঙ্গ মন।
ঝাণ্ট কৰি কহ মোত তই কোন জন॥

নাম মোৰ বিধতা জানিবি স্বৰূপত।
মনুষ্যৰ সুখ দুঃখ লেখোঁ কপালত॥
মনুষ্যে বোলয় কপটীয়া দুৰাচাৰ।
লোহাক পিন্ধিলো মই বছৰ পোন্ধৰ॥