সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৭১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৪২৭
অগ্নিপুৰাণ।

ৰাজাৰ দুঃখক, দেখিয়া ধূমায়ে,
 আগে যুৰি যোৰহাত।
আজ্ঞা কৰা প্ৰভু, সবে মান সাৰো,
 মনুষ্যক মাৰো আত॥
যম ৰাজা বোলে, কৃষ্ণ ভক্ত নৰ,
 পাপী সবে ডৰে কাম্পে।
আছোক মাৰিবে, তাহাৰ সমীপে,
 চাপিবেক কাৰ বাপে॥
পথত বিঘিনি, নাশ কৰি দেখা,
 আসি আছে যম পুৰে।
সঞ্জমনী ৰাজ, ভৈলেক উচ্ছন্ন,
 মই পলাই ফুৰোঁ ডৰে॥
ভালুকৰ গৰ্ত্তে, কুঁহিয়াৰ ৰুইলোঁ,
 কৰিলো বড় অকাৰ্য্য।
ভাৰ্য্যাৰ বচনে, জীৱন্তা মানুষ,
 আনি পাইলোঁ বড় লাজ॥
কোড়ে কাটি মই, গ্ৰহণী চপাইলোঁ।
 কৃষ্ণৰ বাক্য নমানি।
পাতকী লোকৰ ৰাজা পাতি মোক,
 থৈলা প্ৰভু চক্ৰপাণি॥
তোমাৰ সেৱাক, এড়ি পাপী মই,
 দুঃখ পাইলোঁ মন্দমতি।
দৈৱকী কুমাৰ, কৰিয়ো নিস্তাৰ,
 হে কৃষ্ণ যদুপতি॥
যমৰ ভকতি, শুনি স্তুতি নতি,
 কৃপাময় নাৰায়ণ।
বৈকুণ্ঠক এড়ি, গৰুড়ত চড়ি,
 আসিলন্ত তেতিক্ষণ॥

১৮০