পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৬৯

১৪২৫

অগ্নিপুৰাণ।

মই কেন মতে আবে আত যাওঁ তৰি।
নিস্তাৰ কৰন্তা নাহি বিনে দেৱ হৰি॥
এহি বুলি মনে গুণি মাধৱক স্মৰি।
নদীত নামিয়া বেগ দিলা শীঘ্ৰ কৰি॥

বিষ্ণুৰ প্ৰভাৱে তাতো ন ভৈলা বিঘিনি।
লীলায়ে তৰিলা সিটো নদী বৈতৰণী॥
কতো দূৰে যাই দেখে নগৰৰ প্ৰজা।
মেল পাতি বসিয়া আছন্ত যম ৰাজা॥

কপালত হাত দিয়া নিৰীক্ষিল যাই।
সিংহাসনে বসি আছে ভৰি ওলমাই॥
মন বোলন্ত নৰে দুই ডৰি গোধা।
হুই নুই যম ৰাজা মনে হোৱে দোধা॥

পাৱত আছয় গোধ দেখিতে বিকট।
শৰীৰৰ কান্তি যেন জ্বলে ফট ফট॥
বিকৃতি আকৃতি নৰে আছে থিৱ হুয়া।
মাথাত আচয় জটা ওলমি পড়িয়া॥

দিলেক আটাস সিটো মাৰি বাৰু চুটি।
জাঠিক উল্লাস সিটো দিলে বাঘ লুটি॥
দেখি মহাভয় ভৈল যম নৃপবড়।
কিসে পাইলে বুলি উঠি দিলেক লৱৰ॥

জীৱন্তা মনুষ্য বুলি দূতে কহিলন্ত।
আগ পাছ নচাই ৰজা ডৰে পলাইলন্ত॥
সবাকো এড়িয়া সিটো দূৰক পলাই।
ধূমা মহাদৈই পাছে গৈলা সেহি ঠাই॥

নগৰৰ লোকে দেখি বিভঙ্গে পলাইলা।
ৰাজাৰ আসনে নৰ মানুষ বসিলা॥
হৰি ভকতক বিঘ্নি লঙ্ঘিতে নাপাৰে।
দণ্ডপাট এড়ি ৰাজা পলাই ফুৰে ডৰে॥