পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৬৭

১৪২৩

অগ্নিপুৰাণ৷

হেন শুনি হাসিলেক সকলো সমাজ।
দিবাক লাগয় যাই সঞ্জমণিৰাজ॥
ৰাজা বোলে ভণ্ডাৰিক শীঘ্ৰে দেহ আনি।
দিলেক অনিয়া নৃপতিৰ শুনি বাণী॥

পোতাশালে পৰি আছে পোন্ধৰ বছৰ।
দেখিতে কুবৃত নখ ডাৰি ভোবোকাৰ॥
পাগ বান্ধি অস্ত্ৰ ধৰি নৃপতিৰ আগে।
নমস্কাৰ কৰি বোলে পাঞ্চা যৈকে লাগে॥

যমৰ দূতত কৰি দেখিতে বিকৃত।
তাহাক দেখিয়া সৰ্ব্বলোক ভয় ভীত॥
দূতক সম্বুধি ৰাজা বোলন্ত বচন।
জীয়া মনুষ্যক আনি দিলো এহিজন॥

ধৰ্ম্ম নৃপতিৰ আগে কহিবা কাহিনি।
কাৰ্য্য সিদ্ধি হলে পাছে পুনু দিবা আনি॥
মনুষ্যক পায়া দূতে মেলানি কৰিলা।
যম নৃপতিৰ থানে তিনিয়ো লড়িলা॥

আগে পাছে দূত যাই মাঝত মানুষ।
দূতত পুছন্ত কথা যাইবো কোন দিশ॥
দক্ষিণে যমৰ বাট সঞ্জমণি ৰাজ্য।
দূতে বোলে নিবোঁ সেহি নগৰৰ মাঝ॥

কতো দূৰে গৈয়া দেখিলন্ত বন জুই।
থমকিল মানুষ মনত ডৰ হই॥
সঘনে তাহাত দূত আসে দিনে ৰাতি।
নেপোৰয় হাত ভৰি যাই লীলা গতি॥

গিৰ গিৰ কৰি অগ্নি যাই বেগ ধৰি।
পাতঙ্কীক নেই তাত চেঞ্চা পোড়া কৰি॥
ৰাম ৰাম বুলি তাত বেগ দিয়া গৈল।
নামৰ প্ৰভাৱে অগ্নি পথ ছাড়ি দিল॥