পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৬৫

১৪২১

অগ্নিপুৰাণ।

কৃষ্ণৰ বচনে দেখা আছো দণ্ডধৰি।
চিত্ৰৰ গুপ্তৰ হাতে কাকত বিচাৰি॥
ধূমাত কহিলা কথা পাছে ৰাজা মাতি।
পাতকী জনক মই কৰো উগ্ৰ শাস্তি॥

মহাদৈয়ে বোলে ৰাজা কথা শুনিয়োক।
জীৱন্তা মনুষ্য আনি দেখায়োক মোক॥
ভাৰ্য্যাৰ বচন ৰাজা এড়াইতে নপাৰি।
কতোক্ষণে মনে গুণি পাইলা সাৰ কৰি॥

তাছিলেক ৰূপাঙ্গদ কৃষ্ণত ভকত।
সন্ত দেখি ৰাজা পাতি থৈলা পৃথিবীত॥
তেন্তে ভাল কৰি মোক জানে পূৰ্ব্ব ধৰি।
তাহান পাশক দূত পাঞ্চো শীঘ্ৰ কৰি॥

কালফুৰা সফুৰাক মাতিয়া আনিলা।
পৃথিবীক যাহ বুলি আদেশ কৰিলা॥
ধৰণী মণ্ডলে আছে ৰূপাঙ্গদ ৰাই।
শীঘ্ৰ বেগে এতিক্ষণে চল তান ঠাই।॥

ধূমা চাহিবাক খোজে জীৱন্তা মনুষ্য।
এতেকে এগোটা লাগে পঠাইবে অবশ্য॥
হেন শুনি কালফুৰা সফুৰা দুজন।
ৰাজাক নমিয়া চলিলেক তেতিক্ষণ॥

নগৰ পশিয়া দুয়ো লাসে লাসে গৈল।
বিকৃত দেখিয়া লোক দুৰতে ভাগিল॥
কতোক্ষণে পাইলা গৈয়া ৰাজাৰ দুৱাৰ।
দুৱৰীক বোলে বাৰ্ত্তা জনায়ো আমাৰ॥

পাঞ্চিলেক যমৰাজা আইলো ইটো ঠাই।
কালফুৰা সফুৰা নামত দুয়ো ভাই॥
দুৱৰী ৰাজৰ আগে কৰি যোৰহাত।
আদেশ নৃপতি বুলি নমিলন্ত মাথ॥