পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৬০

১৪১৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

পাণ্ডবে তোমাত অন্ন বৰ্ত্তিয়া থাকয়।
সনাতন ধৰ্ম্মক পাণ্ডবে নচাড়য়।
একে ভ্ৰাতৃ তাতে ধৰ্ম্ম আচৰে অশেষ।
হেন সকলক তুমি কৰা সদা দ্বেষ॥

সি সবক কেহ কিছু বলিতে নপাই।
তাহাঙ্ক যি সবে হিংসে হিংসে মোৰ কাই॥
তাসম্বাক অনুবৰ্তে যিতো সাধু জন।
জানিবা মোহোত সিতো লৈলেক শৰণ॥

পাণ্ডব সহিতে মোৰ নাহিকয় ভেদ।
প্ৰীতি অন্ন নোহে এহি কৈলো পৰিছেদ॥
কাম ক্ৰোধ মোহে অন্ধ হুয়া যিতো নৰে।
গুণৱন্ত পুৰুষত বিৰোধ আচৰে॥

কৰে দ্বেষ সিহতক ভাল নেদেখয়।
সেহিতো পুৰুষাধম জানিবা নিশ্চয়॥
গুণৱন্ত জ্ঞাতিক নেদেখে মনে ভাল।
তাৰ গৃহে লক্ষী নথাকয় চিৰকাল॥

মনে ভাল নেদেখৈ অথচ গুণৱন্ত।
তাকো প্ৰিয় বুলি বশ্য কৰে যিতো সন্ত॥
তাৰ শুদ্ধ যশস্যা সকল লোকে গাই।
এতেকে জানিবা ৰাজা মোৰ দোষ নাই॥

এতেকে নখাইবো মই তোমাসাৰ অন্ন।
বিদুৰৰ গৃহে থাকি কৰিবো ভোজন॥
দুৰ্য্যোধন নৃপতিক বুলিয়া হেনয়।
তৈৰ হন্তে উঠিয়া লড়িলা কৃপাময়॥

ধৃতৰাষ্ট্ৰ নৃপতিৰ গৃহৰ বঝাই।
বিহুৰৰ গৃহে চলি গৈলা যদুৰাই॥
লগতে লড়িল দ্ৰোণ ভীষ্ম কৃপবৰ।
বাহিলক নৃপতি আৰো কুৰু নিৰন্তৰ॥