তুমি জানাহা ভীম অৰ্জ্জুনৰ বল।
হেলায়ে জিনিতে পাৰে দেৱতা সকল॥
হেন দুইৰ সাক্ষাতে সভাত দ্ৰৌপদীক।
দুঃশাসনে কৰ্ণে বহু বুলিলন্ত ধিক্॥
এতেকে কৈবাহা ভীমসেনৰ আগত।
দুৰাশয় দুৰ্যোধন যুদ্ধে হৌক হত॥
কৌৰব সকলে তাৰ দেখোক বিলাই।
ভীমৰ দ্ৰোহত তাক কোনে দিব ঠাই॥
দ্ৰোহকৰা জনক লাগিয়া বৃকোদৰ।
শান্ত নহৈবেক নপাৱয় যমঘৰ॥
পাশাত হাৰিল ৰাজ্য সকলে হৰাইল।
ভাৰ্য্যা সমে বনবাসে পাঞ্চোকো খেদাইল॥
ইতো সব বিপদে নপাইলো তত দুঃখ।
আজিয়ে দ্ৰৌপদী স্মৰি মনত অসুখ।
দ্ৰুপদৰ সুতা পাণ্ডু ৰাজাৰ বহাৰী।
একেখানি বস্ত্ৰ তাতে ৰজস্বলা নাৰী॥
সভাৰ মাঝত নিয়া বহু কদৰ্থিলা।
হেন সে আমাৰ দুঃখ বিধাতা লিখিলা।
ৰামদেৱ কামদেৱ তুমি গদাধৰ।
পুত্ৰ সমে মোহোৰ ভৈলাহা ৰক্ষাৰ॥
তথাপিতো হেন দুঃখ দেই নিৰন্তৰ।
মিছাত জীৱয় ধনঞ্জয় বৃকোদৰ॥
এহিমতে কুন্তী সুমৰিয়া পূৰ্ব্বতাপ।
কৃষ্ণক সাবটি ধৰি কৰিলা বিলাপ॥
বৈশম্পায়ন বদতি শুনিয়ো জন্মিজয়।
পেসীৰ দেখিয়া দুঃখ দেৱ কৃপাময়॥
বুলিবে লাগিলা বাণী কৰিয়া অশ্বাস।
নোবোলাহা পেসী হেন বচন নৈৰাশ॥
১৭৮
