পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৩৭

১৩৯৩

মহাভাৰত—ভীষ্ম পৰ্ব্ব।

সপ্তম দিনত যেবে মধ্যাহ্ন কালত।
ভৈলা মহাঘোৰ যুদ্ধ সেহি সময়ত॥
দুইৰো যুদ্ধ দেখি সবে ভৈলা মহাভয়।
বোলে অকালতে আসি মিলিল প্ৰলয়॥

হেন অদভুত যুদ্ধ দেখি নতু শুনি।
বিস্ময়ক পায়া সবে ৰৈলা মনে গুণি॥
নাহি ভঙ্গ জয় ব্ৰহ্মাদেৱে দেখিলন্ত।
সৃষ্টি নষ্ট যাই দেখে দুইহান যুদ্ধত॥

আকাশত ব্ৰহ্ম থাকি মনে গুণিলন্ত।
হংসজানে আসি দুইৰো মধ্যে পশিলন্ত॥
দেখিলোঁহো দুয়ো সৃষ্টিকৰ আসিলন্ত।
আথেবেথে ৰথৰ যে নামিলোঁ দুইহান্ত॥

নমস্কাৰ কৰিলোঁহো ধৰি চৰণত।
কৃতাঞ্জলি কৰি দুয়ো আছোঁহো আগত॥
হাস্য কৰি ব্ৰহ্মা পাছে বুলিলা বচন।
কেনে তোৰা দুই যুদ্ধ কৰা অকাৰণ॥

এৰিয়োক যুদ্ধ ৰাম মিছা আপোনাক।
বোলন্ত যায়োক ভীষ্ম হস্তিনাপুৰক॥
অম্বাৰ কপালে যেন লিখিয়া আছয়।
তাক গুচাইবাক হেন জন নাহিকয়॥

গুচাইবেক তাক হেন নাহি আন জন।
বিধাতাৰ লিখনক গুচাইবে কেমন॥
তথাপিতো নাযাওঁ মই আছোঁহে ৰহিয়া।
শিষ্যগণ লৈয়া গৈলা মোক নমাতিয়া॥

চাই আছোঁ গৈলা অম্বা গুৰুৰ পাছত।
কতোক্ষণ যাই অম্বা পুছিলা ৰামত॥
মোহোৰ নিমিত্তে গুৰু বুলিলা বিস্তৰ।
আৰু সাত দিন তুমি কৰিলা সমৰ॥