পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৩২

১৩৮৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

মোৰ বাক্য শুনি গুৰু কোপ কৰি মনে।
ধনুখান টঙ্কাৰ কৰিলা ঘনে ঘনে॥
পুনৰপি ধনু টানি আকৰ্ণ সমান।
প্ৰহাৰ কৰিলা বৎসদন্ত দশ বাণ॥

দশ অৰ্দ্ধচন্দ্ৰে দশ শৰকো ছেদিলোঁ।
দুই শিলীমুখ হানি হৃদয়ে ভেদিলোঁ॥
মোৰ শৰে গুৰুতনু ভৈলা কম্পমান।
অনন্তৰে মোকো হানিলেক তিনি বাণ॥

চাৰি গোটা ঘোৰাক তাৰিলা ছয় শৰে।
ললাটত এক বাণ তাৰিলা অন্তৰে॥
এক অৰ্দ্ধচন্দ্ৰে শৰাসনক ছেদিলা।
পুনৰপি দশ শৰে হৃদয় ভেদিলা॥

আন ধনুখান ধৰি জানা নৰেশ্বৰ।
বামৰ গাৱত প্ৰহাৰিলোঁ কুৰি শৰ॥
মুহুৰ্ত্তেকে সাৰথিক হানিলোঁ দুই বাণ।
ৰামৰ কাটিতে মই চাওঁ ধনুখান॥

শৰে সমন্বিতে মোৰ ধনুক ছেদিলা।
হৃদয়ত কোপে দশ শৰ প্ৰহাৰিলা॥
তেতিক্ষণে আন ধনুখান ধৰি হাতে।
সহস্ৰেক শৰ মোৰ পায় ঋষিসুতে॥

ক্ৰোধমনে শৰ প্ৰহৰিলা মহাদ্ৰুতে।
উৰুৱাই নিয়া শৰ কাটিলা বাটতে॥
অযুত নিযুত লক্ষ হাজাৰে হাজাৰ।
লঘু যুদ্ধে গুৰু মোক প্ৰহাৰন্ত শৰ॥

শুদ্ধ সুবৰ্ণৰ পুংখ কতো ৰজতৰ।
ৰতনে ৰচিত কতো কতো ফটিকৰ॥
কঙ্কস গুণৰ পাত্ৰ চায়া শৰচয়।
ভৈলা ময়ূৰৰ পাত্ৰ কতো নিৰ্ম্মিচয়॥