পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৩০

১৩৮৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

শ্ৰীৰামৰ জ্ঞান পথ, ছেদিলাহা মহাৰথ,
 প্ৰচণ্ড ধৰিয়া শৰাসন।
মহাবলী অৰ্জ্জুনৰ, কাটিলা সহস্ৰ কৰ,
 যাত হাৰিলেক দশানন॥
সসাগৰা ভূমিখান, ব্ৰাহ্মণক দিলা দান,
 ক্ষত্ৰিয়ক কৰিলা নিৰ্য্যান।
ক্ষত্ৰিয়ৰ ৰুধিৰৰ, কৰিয়াছা সৰোবৰ,
 কোন গুণে কৰিবো ব্যাখ্যান॥
তোমাৰ মহিমা যত, এক মুখে তাক কত,
 কহিবেক কাহাৰ শকতি।
এৰিয়া বিষয় কাম, যিটো লৱে গুণ নাম,
 অপ্ৰয়াসে সাধে তাৰ গতি॥
তুমি প্ৰভু আদি দেৱ, তোমাকেসে কৰোঁ সেৱ,
 কহোঁ একবাক্য শুনিয়োক।
তযু বাক্য ধৰি মনে, অসি অছোঁ মই ৰণে,
 মই যাওঁ বিদায় দিয়োক॥
হেনশুনি মহামানী, কতোক্ষণ মনে গুণি
 মাতিলন্ত ৰেণুকা তনয়।
আম্বাক নেনস যেবে, ঘৰক নযাইবি তেবে,
 দিয়ো যুদ্ধ কহিলোঁ নিশ্চয়॥
মই বোলোঁ শুনা ৰাম, নকৰোঁহো হেন কাম,
 যদি প্ৰাণ যায় সমৰত।
পিতা পুত্ৰ সমে যুদ্ধ, কৰয়ে কোন মুগু,
 কহিয়োক আমাৰ আগত॥
তথাপিতো গুৰু যদি, অম্বাৰ কাৰণে তুমি,
 যুদ্ধ কৰা মোহৰ লগত।
দেখোক দেৱতাগণ, গুৰুৰ শিষ্যৰ ৰণ
 এহি বুলি চড়িলোঁ ৰথত॥