পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২১২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৬৮
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

পিতৃবধি কাৰণে আমাক নাহি চাৱ।
তুমি জাকে কৃপা কৰা পাপৰ কিবা দায়॥
মোৰ পিতৃ জীৱাতে নকৰা অৱধান।
বিষানল খায়া মই তেজিবো পৰাণ॥

হেন বুলি বব্ৰুবাহা কান্দে দীৰ্ঘৰাৱে।
ভক্তি ভাৱে ধৰিয়া কৃষ্ণৰ দুই পাৱে॥
উত্তৰ নিদিয়া কৃষ্ণে আছে গুৰুত্তৰে।
চতুৰ্ভিতে বেঢ়িয়া কান্দয় সৰ্ব্ব নৰে॥

হাহা ধনঞ্জয় বুলি কান্দে কুন্তী মাতা।
অভাগিনী মাৱ এড়ি পাৰ্থ গৈলা কোথা॥
অকান্দতে কান্দয়ে পুত্ৰৰ ৰূপ দেখি।
শ্ৰীকৃষ্ণক সম্বোধিয়া বোলয়ে বাসুকী॥

শুনা কৃষ্ণ জনাৰ্দ্দন ত্ৰিভুবনৰ পতি।
তুমি বিনে পাণ্ডৱৰ আন নাহি গতি॥
কৃপা কৰি পাণ্ডৱৰ হুয়োক সদয়।
তোমা অৱধানেসে জীৱয় ধনঞ্জয়॥

ত্ৰিভুবনে যতেক আচয় চৰাচৰ।
তুমি সে সবাৰে প্ৰাণ দয়াৰ সাগৰ।
সকলে বেঢ়িয়া কান্দে শোকে দগ্ধ হুয়া।
তোমাৰ সেৱক প্ৰভু তোলহ জীৱায়া॥

শিৰ পুনু যেই হৰি নিচে দুষ্ট মতি।
তোমাৰ অগোচৰ নোহে শুনা যদুপতি॥
পৃথিবী পৰ্ব্বত আৰ পাতাল সাগৰ।
সপ্ত স্বৰ্গ নোহে পুনু তোমাৰ অগোচৰ॥

মণি হেতু কদাপি নিজীয়ে ধনঞ্জয়।
বিনে কৃপা সিন্ধু তুমি হুয়োক সদয়॥
হেন জনি জীৱায়ো অৰ্জ্জুন ধনুধৰ।
পিতৃশোক সন্তাপ গুচায়ো প্ৰভু মোৰ॥