পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২১

১১৭৭

ব্ৰহ্মবৈবৰ্ত পুৰাণ।

সবাৰে শিৰত ৰত্নমালা প্ৰকাশয়।
ৰত্ন ময় কেয়ূৰ কঙ্কণে বিৰাজয়॥
দুই কৰ্ণে ৰত্নৰ কুণ্ডলে কৰে শোভা।
গণ্ডস্থল প্ৰকাশয় লাগি তাৰ প্ৰভা॥

প্ৰতি জনে জনে দশো অঙ্গুলিৰ মাঝে।
ৰত্ন ময় দশ দশ অঙ্গুৰি বিৰাজে॥
কপালত দিব্য সিন্দুৰৰ জলে বিন্দু।
তাৰ উৰ্দ্ধে জ্বলে যেন দ্বিতীয়াৰ ইন্দু॥

শৰতৰ চন্দ্ৰ সম প্ৰকাশে বদন।
তাতে দুই ওষ্ঠ শোভে অতি ৰক্তবৰ্ণ॥
ইন্দিবৰ পাখি যেন নয়নৰ কান্তি।
পকা দাড়িম্বৰ বীজ জুলে দন্ত পান্তি॥

গৰুড়ৰ ঠোঠ যেন নাসিকা সুন্দৰ।
গজেনৰ দন্ত যেন স্তন খুলন্তৰ॥
কঠিন নিতম্ব পৃষ্ঠ দেখিতে বলি।
তাৰ ভৰে মন্দ মন্দ গমন চঞ্চল॥

কাম বাণে সবাহৰে জৰ্জ্জৰিত মন।
ঘনে ঘনে দৰ্পনত নিৰিখে বদন॥
ৰাধাৰ চৰণে সদা ভক্তি আচৰয়।
হেন গোপ কন্যা সব পন্থত চলয়॥

সিতো গোপী সবে ৰাধিকাৰ আজ্ঞা ধৰি।
সিতো ৰাস মণ্ডলক থাকে ৰক্ষা কৰি॥
ক্ৰীড়া সৰোবব গণ দেখি চমৎকাৰ।
শ্বেত ৰক্ত হৰিত পঙ্কজে জ্যোতিষ্কাৰ॥

তাৰ মধু লোভে চক্ষু চুম্বে ভৃঙ্গগণ।
গুঞ্জ গুঞ্জ শবদ কৰয় ঘনে ঘন॥
পুস্পৰ উদ্যান থানে থানে প্ৰকাশয়।
নানাবিধ পুষ্পচয় ফুলিয়া আছিয়॥