পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২০৯

১৩৬৫

মহাভাৰত—অশ্বমেধ পৰ্ব্ব।

আচাৰেক ভূমিত পৰিল বব্ৰুবাহা।
পিতৃ নাহি জীল কান্দে লোটায়ে যে দেহা॥
হিন্দোল হৈয়া কান্দে কৰি শোকাকুলি।
পৰম্পৰ বচনত খনে নাহি শুনি॥

শুনা জন্মিজয় ৰাজা বচন অদ্ভুত।
এথা মণিপুৰে কান্দে অৰ্জ্জুনৰ সুত॥
হস্তিনা নগৰে তথা কৃষ্ণ যুধিষ্টিৰ।
অৰ্জ্জুনৰ কুশল চিন্তে ৰাজা মহাধীৰ॥

যেই দিন পড়ে পাৰ্থ বৃষকেতু সঙ্গে।
সেহি দিনা কুন্তী স্বপ্ন দেখে বিৰঙ্গে॥
কৃষ্ণৰ আগত আসি কহিলা ত্বৰিতে।
যথা যুধিষ্ঠিৰ বসি আছয় সভাতে॥

মোৰ পুত্ৰ অৰ্জ্জুন সংগ্ৰামে ভৈলা পাত।
বিপৰীত দেখিলে মই অসুভ লক্ষণ।
কুশলে থাকোক মোৰ অৰ্জ্জুন নন্দন॥
তেল কুম্ভে মজি আছে সৰ্ব্বাঙ্গ সহিত।
ধূলা বৃষ্টি গোময়ে সকলে বিভূষিত॥

কৃষ্ণ বস্ত্ৰ পৰিধান ওঁড় মালা গলে।
কন্ধ মাথা নাহি বীৰ বৃষকেতু তুলে॥
গৰ্দ্ধবে চড়িয়া দুই বৃষকেতু পাৰ্থে।
চলিল দক্ষিণ মুখে আতি আথেবেথে।

কৃষ্ণ বৰ্ণ পুৰুষ দীঘল ভুজ দণ্ডে।
গলে জড়ি দিয়া পেলে দক্ষিণৰ কুণ্ডে॥
কুন্তী ভীম দৈৱকী যশোদা সঙ্গে কৰি।
শিঘ্ৰ কৰি কৃষ্ণ চলিলন্ত মণিপুৰি॥

দেখিকে অতি ঘোৰ প্ৰচণ্ড ঘৰখান।
কনকে ৰচিত মণি মুকুতা নিৰ্ম্মাণ॥
চন্দ্ৰমণি সূৰ্য্যমণি কনকে ৰচিত।
কনক কলস শোভে অদ্ভুত গন্থিত॥