অনন্ত দেখিয়া বীৰে কৈলা নমস্কাৰ।
বোলে কাৰ্য্য সিদ্ধি হৈব চল নিজ ঘৰ॥
নাগেন্দ্ৰ বচনে বব্ৰুবাহা হৰষিত।
মণি পায়া ৰঙ্গ মনে চলিল পুৰিত॥
নানা ৰথ মণি লৈয়া চলে নাগগণ।
চলিলেক মণিপুৰে লৈয়া মণিধন॥
এথা ধৃতৰাষ্ট্ৰ মনে দুঃখ পায়া মনে।
দুই পুত্ৰ আনিয়া কহিলা তাৰ স্থানে॥
দুমুৰ্খ দুব্বুধি দুই পুত্ৰ সহোদৰ।
সত্য ধৰ্ম্ম বিবৰ্জ্জিত দুষ্ট কলেৱৰ॥
আনি দুই পুত্ৰ মন্ত্ৰি কহে বিদ্যমান।
মোৰ গাৱ নসহে মনুষ্যৰ অপমান॥
পুত্ৰ হৈলে পিতৃ কাৰ্য্য কৰিবা অৱশ্য।
মোৰ অপমান খণ্ডি ৰাখিবাহা যশ॥
কিৰূপে নিজীবে বীৰ পাণ্ডুৰ কুমাৰ।
কিৰূপে কৰে যজ্ঞ ধৰ্ম্ম নৃপবৰ॥
এই দুই কাৰ্য্য পুত্ৰ কৰ যত্ন কৰি।
কিমতে নিৰ্যান পুত্ৰ হৱে মোৰ বৈৰী॥
হৃদয়ৰ শাল মোৰ কৰিবা দূৰ।
নহে প্ৰাণ তেজি আমি যাইবো যমপুৰ॥
দুৰ্ব্বুধি বোলয় বাপ পৰিহৰা শোক।
কোন কাৰ্য্য তোমাৰ মনে পায়া এত দুঃখ॥
আমি দুই সহোদৰ কুশল যাৱত।
তাৱত কি পুণ্য কথা তদধৰ্ম্মব্ৰত॥
পৰ ধৰ্ম্ম ভাঙ্গিতে আমি সে ভালে জানি।
সি বুদ্ধি কৰিব পাৰ্থ নিজীব পৰাণি॥
সমুদ্ৰে পেলাইবো মুণ্ড নাপায়ে সিস্থানে।
বিচাৰি নেপায় যেন বিনতা নন্দনে॥
১৭২
