জানিলো গোবিন্দ তোমাৰ প্ৰতিজ্ঞা বচন।
আমাক বধিতে তোমাৰ এতেক যতন॥
তোমা সম ত্ৰিভুবনে নিৰ্দ্দয় নাহি হৰি।
আমাক বধিতে তুমি এত যত্ন কৰি॥
প্ৰতিজ্ঞা কৰিছোঁ আমি সভাৰ ভিতৰ।
তথাপিতো তোমাৰ কাটিবো এহি শৰ॥
অৱশ্যে মৰণ আছে বিধি হৈল বক্ৰ।
কৃষ্ণৰ প্ৰসাদে আজি কাটিবো এই চক্ৰ॥
পাৰ্থে বোলে সুধন্বা তুমি কহি, আছা তত্ত্ব।
পুনু অস্ত্ৰ নাধৰিবো সান্ধি ধনুকত॥
এহি বাণে সংহৰিবো নাহিকে অন্যথা।
কিৰীটি সহিতে আজি কাটি পাৰো মাথা॥
এহি বুলি বাণ সান্ধি লৈল ধনঞ্জয়।
অগ্নি সম তেজ বাণ মহা জ্যোতিৰ্ময়॥
সৰ্ব্বলোকে দেখিয়া হৈলন্ত চমকিত।
আকাশত দেৱগণ মনুষ্য ভূমিত॥
প্ৰতিজ্ঞা কৰিয়া তেবে সুধন্বায়ে বোলে।
ৰাত্ৰি শিৱ লিঙ্গ পূজা কৰি কাশীপুৰে॥
মণিকৰ্ণীকাত স্নান গয়া পিণ্ড চয়।
জপিলে কৃষ্ণৰ নাম যত পুণ্য হয়॥
আৰো যত কৰ্ম্ম কৈলো জন্মিয়া ভুতলে।
সব পুণ্য ব্যৰ্থ হৱে চক্ৰ নাকাটিলে॥
লজ্জা পাইব হংসধ্বজ দ্বিতীয় জননী।
প্ৰভাৱতী বনিতা বুলিব কুৎসী বাণী॥
দেখহ গোবিন্দ তুমি আমাৰ মহত্ত্ব।
অৰ্জ্জুনৰ বিক্ৰম যে তেজ বীৰ্য্য যত।।
এবুলিয়া কৃষ্ণ জপি বাণ এড়ে সান্ধি।
সাজিতে পাৰ্থৰ বাণ পেলাইল ছেদি॥
পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৯৯
অৱয়ব
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি