পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৯৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

কৃষ্ণে বোলে ধনঞ্জয় দেখহ আগতে।
মহাবীৰ সুধন্বাৰ তেজ বীৰ্য্য যতে॥
ব্যৰ্থ তুমি প্ৰতিজ্ঞা কৰহ অকাৰণ।
তিনি বাণে সুধন্থাক বধিবা কেমন॥

পূৰ্ব্বে যে প্ৰতিজ্ঞা কৈলা জয়দ্ৰথ বধে।
তাতে আমি যত দুঃখ পাইলো সেহি যুদ্ধে॥
ভদ্ৰাভদ্ৰ নাহি বুজ একো ব্যৱহাৰ।
প্ৰতিজ্ঞা কৰহ তুমি শঙ্কট আমাৰ॥

এক পত্নী ব্ৰত কৰে সদায়ে ধৰ্ম্ম মতি।
তুমি আমি কি কৰিবো তাহাৰ সঙ্গতি।।
সুধন্বাৰ তেজ বীৰ্য্য বল দৰ্প জাতি।
তাহাক জিনিবাক পাৰে কাহাৰ শকতি॥

প্ৰমাদ দেখিয়ো আজি সুধন্বাৰ যুদ্ধে।
পাৰ্থে বেলে পৰাজিবো তোমাৰ প্ৰসাদে॥
তিনি বাণে পৰাজিবো নাহিকে অন্যথা।
কুণ্ডল সহিতে আজি কাটি পাৰো মাথা॥

এহি বুলি শিলিমুখ লৈল ধনঞ্জয়।
সুধম্বাৰ দিকে তেবে অৰ্জ্জুনে নিৰীক্ষয়॥
ধনুত যুৰিয়া বাণ পুৰিয়া সন্ধান।
দশোদিশ অলৌকিক দীপ্তি কৰে বাণ॥

কৃষ্ণে বোলে পূৰ্ব্বে যেন গোবৰ্দ্ধন ধৰি।
ধেনু বৎস ৰক্ষা কৈলো আপোনাৰ পুৰি॥
সেহি সব পুণ্য দিলো বাণৰ উপৰে।
সুধাৰ মাথা গৈয়া কটোক সত্বৰে॥

আকাশে থাকিয়া দেখে সব দেৱগণ।
সুধন্বা পাৰ্থৰ যুদ্ধ দেখিতে কাৰণ॥
নানা অলঙ্কাৰে বেশ সুবেশ কৰিয়া।
কৌতুকে চাহান্ত দেৱে আকাশে থাকিয়া॥