পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৮৯

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

সৰ বৃষ্টি কৰিয়া যে চাইলা সংসাৰ।
অস্ত্ৰ ঘাতে সৰ্ব্ব সৈন্য কৰিলা সংহাৰ॥
তা দেখিয়া সুধন্বয়ে অগ্নি সম জ্বলে।
ধনু হাতে কৰিয়া কৰ্ণজে মহাবলে॥

গজ বাজী সৈন্য কাটি পাৰিলা ভূমিতে।
বাণে কাটি সৈন্য সব কৰি জৰ্জ্জৰিতে॥
ৰণ স্থলী নাহি দেখি বাণে অন্ধকাৰ।
বাণ কাটি বৃষকেতু হৈল আগুসাৰ॥

হংসধ্বজ সাৰথি সহিতে সুধন্থাকে।
পঞ্চ বাণে বৃষকেতু হানিলা মাঝ বুকে॥
পুনৰপি প্ৰবেশিলা সংগ্ৰাম ভিতৰে।
সৈন্য সব কাটিয়া পাৰয় নিৰন্তৰে॥

গৃদ্ধ পখে বিভুষিত ভয়ঙ্কৰ বাণ।
শিলাত ঘসিল বাণ বজ্ৰৰ সমান॥
বিচিত্ৰ চামৰ চয়ে বিচিত্ৰ যে ধ্বজে।
ক্ৰুদ্ধ হুয়া ৰণে সবে ছেদিল কৰ্ণজে॥

ৰণ গজ অশ্ব ৰথ সাৰথি সহিতে।
চক্ৰে কাটি বৃষকেতু পৰিলা ভূমিতে॥
কেতুৰ কাটিল মাথা কেতুৰ দুই কৰ।
পৰিল অনেক সৈন্য গৈল যমঘৰ॥

সৈন্য সংহত দেখিয়া সুধন্বাৰ মনে।
সন্ধানে পৰিয়া তেবে প্ৰবেশিলা ৰণে॥
অশ্ব ৰথ সাৰথিযে পঞ্চ বাণে ভেদি।
পঞ্চ বাণে সুধন্বায়ে পেলাইলেক ছেদি॥

ৰক্ত বৰ্ণ দুই আক্ষি কম্পাল যে কোপে।
বজ্ৰ হেন বাণ গোট হানিয়া ধনুকে॥
সূৰ্য্য সম তেজ বাণ আকৰ্ণ পুৰিয়া।
বৃষকেতুৰ বুকে হানে মৰ্ম্মস্থান চায়॥