পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৮৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

মধুগুল্য গোত্ৰ ঋষি ৰাজ বংশে জাত।
হংসধ্বজ নাম আমি জনাইলো তোমাত॥
ত্ৰৈলোক্য প্ৰসিদ্ধ সূৰ্য্য জগত নায়ক।
তাহাৰ তনয় সে যে কৰ্ণৰ আন্মক॥

এতেক প্ৰতাপ তুমি কব মোৰ ঠাই।
তিল মাত্ৰ ৰহ আগে খণ্ডাইবো বঢ়াই॥
বৃষকেতু বোলে বীৰ মিছা কৰ গৰ্ব্ব।
সংগ্ৰামে পশিলে বুজি যাৰ যেন দৰ্প॥

এহি বুলি বৃষকেতু ক্ৰুদ্ধ হৈল মনে।
সৈন্যে সমে সুধন্বাক আবৰিলা বাণে॥
তাদেখিয়া সুধম্বা কুপিত হৈল মনে।
ধনু ধৰি বায়ু বাণ তাৰিলা তেখনে॥

তৃণ হেন বৃষকেতু উড়ুয়াইল বেগে।
ভূমিত পেলাইলা নিয়া অৰ্জ্জুনৰ আগে॥
ক্ষণেকে চেতন পাইলা কৰ্ণসুত বীৰে।
ৰণ মধ্যে প্ৰবেশিলা গৈয়া অভ্যন্তৰে।।

ক্ৰুদ্ধ হৈয়া বীৰ সব হংসধ্বজ গণ।
মণ্ডলী কৰিয়া বেঢ়ে কৰ্ণৰ নন্দন॥
চাৰি ভিতে ধনু ধৰি বিষম সন্ধানে।
সৈন্য সব কাটিয়া কৰিলা খান খানে॥

শক্তিশেল এৰে বীৰ এৰে ভিন্দিপাল।
নাৰাচ মূষল আৰ অস্ত্ৰ যে বিশাল॥
মেঘে যেন বৃষ্টি কৰে তেনে পড়ে বাণ।
বৃষকেতু বীৰে তাক নকৰে কটাক্ষণ॥

বাসুদেৱ স্মৰণে যেন পাপ নাহি ৰয়।
হেন মতে বীৰ সব কাটি কৈল ক্ষয়॥
অস্ত্ৰ নিবাৰিয়া বীৰ পৰম হৰিষে।
হংসধ্বজ সৈন্য কাটি পাৰে থানে থাসে॥