পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৮

১১৭২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

তান গোপী সম কৰি দেখে কৃষ্ণে মোক।
হেন দেখি ৰাধিকাৰ ভৈল বড় শোক॥
ক্ৰোধৰ নিমিত্তে গুচিলেক বহুমান।
অসন্তোষে ৰাধিকাৰ নসহে পৰাণ॥

মহা অপমানে গৈলা কুঞ্জৰ ভিতৰে।
চতুৰ্ভিতি মধুকবে বেঢ়িয়া গুঞ্জৰে।
সি কাৰণে কৃষ্ণ আসিলে আমি এড়ি।
কবিবে লাগিছে কৃষ্ণ গোপী সমে খেড়ি॥

হেন মানি সখীক বুলি ৰাধা বাণী।
স্বঞ্চৰ মধুৰ গীতে তাক কহো জানি॥
শুনিয়োক সখী মোৰ কিবা ভৈলা মন।
সিতো নন্দ কুমাবক চিন্তে অনুক্ষণ॥

লাগিছে অধব মধু মোহন বংশীত।
উচ্চ কৰি তাহাক বজায় হৰে চিত্ত।
মাথাৰ কিৰীটি লৰে সেহি সময়ত।
চঞ্চল কুণ্ডল লবে শোভে কপোলত॥

কটাক্ষ দৃষ্টিত শোভে নয়ন দুতয়।
ৰাস সময়ত কৰে পৰিহাস চয়॥
তৰুণী সবৰ মাবো লয় লস কৰে।
হেন নন্দ কুমাৰক মনে মোৰ স্মৰে॥

চকাগণ শোভৈ ময়ুৰৰ পুচ্ছগণ।
কেশক বেঢ়িয়া তাক বান্ধিছে শোভন॥
যেন পুৰন্দৰ ধনু নিবিড় মেঘত।
সেহি মতে শোভে কেশ কৃষ্ণৰ শিৰত॥

গোপী তৰুণীৰ মুখ চুম্বনৰ আশে।
সততে থাকন্তু কৃষ্ণ তাসম্বাৰ পাশে।
সেহি মতে শোভে কৃষ্ণ তাহাৰ মাজত।
যেন পুৰন্দৰ ধনু নিবিড় মেঘত॥