পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৭৯

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

সুখে ঘৰে নাহি থাকে কান্দয় সদায়।
কান্দন্তে পুহাইল নিশা অন্ন নাহি যায়॥
সেই কালে কুণ্ডিল মুনি অসিল আশ্ৰমে।
শিষ্য সমে তথা আইলা তীৰ্থ যাত্ৰাক্ৰমে॥

গুৰু দেখি সম্ভ্ৰমে উঠিল আথেবেথে।
পাদ্য অৰ্ঘ্য দিয়া পূজা কৈলা বিধি মতে॥
কুণ্ডিলে বোলয় বাৰ্ত্তা কহতো কুশল।
চিন্তা যুক্ত দেখি বৰ শৰীৰ দুৰ্ব্বল॥

সন্ততি হইছে কিবা কহ তপোধন।
সংসাৰত লতা শুদ্ধি পিণ্ডৰ কাৰণ॥
ভক্তিয়ে গুৰুৰ পদে কহেত উদ্যান।
স্ত্ৰী নহে ঘৰে মোৰ বিধি বিড়ম্বন॥

পুত্ৰ কন্যা নাহি মোৰ আপোনে একক।
স্ত্ৰী মাত্ৰ আছে মোৰ কুলেৰ কলঙ্ক॥
কুল ধৰ্ম্ম নামানে নামানে বিবাহিতা।
তাহাৰ কাৰণে মোৰ এতেক অৱস্থা॥

বিভাৰ কৰিতে উঠে মন্দ বাক্য বুলি।
সম্প্ৰতি দেখিয়ে মোৰ পিতৃ শ্ৰাদ্ধ কালি॥
কেমন প্ৰকাৰে গুৰু উপেক্ষিয় তাৰে।
হেন জানি গুৰুদেৱ আজ্ঞা কৰ মোৰে॥

হাসিয়া কুণ্ডিলে বোলে নাহৈবা ব্যাকুলি।
ব্যাজ প্ৰকাৰে শ্ৰাদ্ধ কৰি দিব কালি॥
কিছু গুপ্ত সঙ্কেত অছায় এই কৰ্ম্ম।
মন্দ কৰ্ম্ম কৰিতে কৰয় ভাল কৰ্ম্ম॥

এত শুনি উদ্যান হৰিষ ভৈলা চিত্তে।
চণ্ডীক বুলিলা কৰ্ম্ম আনিয়া আগতে॥
গুৰুদেৱ আসি আছে অতিথি আমাৰ।
ভোজন জিজ্ঞাস কিছু নকৰিব্যে তাৰ॥