সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৭৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

চণ্ডীৰ বচন শুনি হৈলন্ত দুঃখিত।
হাসিয়া বুলিলা তেৱে মুনি সমুদিত॥
ভাবিয়া বহিল দুযখ বিবাহেৰ কাল।
শিশু বুদ্ধি বুলিলেত কালে হৈব ভাল॥

তেৱে মুনি উদ্যান চণ্ডীক বিহা কৰি।
আপোনাৰ সঙ্গে গৈয়া চণ্ডী সঙ্গে কৰি॥
এই মতে ঘৰে চণ্ডী গৈল কত কাল।
যৌৱন দেখিয়া মুনি বুলিলা সকাল॥

অগ্নি পূজা কৰ চণ্ডী হৈয়া একচিত।
পাইবা উত্তম পুত্ৰ মনেৰ বঞ্ছিত॥
অগ্নি না পূজিলে পুত্ৰৰ নাহি প্ৰয়োজন।
এত শুনি ক্ৰোধে চণ্ডী বুলিলা বচন॥

মুনি বোলে শুন কহো পৰলোক হিত।
শুনিতে হৰিষ বৰ পৰম পিৰিত॥
মুনি বোলে চণ্ডী মোৰ কমণ্ডলু ধৰ।
চণ্ডী বোলে নাহি আমি তোমাৰ কুৰ্পৰ॥

মুনিব হস্তৰ কমণ্ডলু, কাঢ়ি লৈলা।
ভূমিত আচাৰি তাক চূৰ্ণাকৃত কৈলা॥
তোমাৰ আজ্ঞাকাৰি আমি তুমি হেন জানি।
ৰাত্ৰি কালে শয়ন কৰয় একাকিনি॥

কাম ভাৱে চাহে মুনি দিতে আলিঙ্গন।
চক্ষু পকাই বোলে চণ্ডী নিষ্ঠুৰ বচন॥
চণ্ডী বোলে থাক তুমি আপুনা জানিয়া।
আৰ কিছু নাবুলিয়া আমাৰে দেখিয়া॥

মুনি বোলে তোক আমি নাবুলি নিষ্ঠুৰ।
থিৰ হৈয়া থাক তুমি আমি যাইয়ো দূৰ॥
এই বুলি তেখনে বাইৰ হৈলা মুনি।
ৰহিলা নিশব্দ মনে ধৰ্ম্ম ভাবি পুনি॥