পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৪৭

হৰিবংশ।

১৩০৩

হেন নন্দ সুত মোৰ নিকটক আসি।
পথ ভেটি ৰতি দান মাগে হাসি হাসি॥
যাৱত নেদেখি নিদিলেহে ৰতিদান।
সেহি হৰি লৈয়া গেল মোৰ পাঞ্চ প্ৰাণ॥

তাৰ মুখ নেদেখিলোঁ সখী আমি পুনু।
বিৰহ বহ্নিৰ তাপে চাৰিববাহো তনু॥
জীৱনত নাহি কাজ জানা প্ৰাণ সখি।
কথমপি আছে প্ৰাণ তোৰ মুখ দেখি॥

ভাগ্য বশে লাগ পাই নাসেবিলো কানু।
হাতে চন্দ্ৰ দিয়া বিধি বঞ্চিলেক পুনু॥
এহি মতে কৈলা কথা তেজি সবে লাজ।
কাতৰ দেখিয়া সখী আলোচিলা কাজ॥

বৃকভানু সুতা সখী থিৰ কৰা চিত্ত।
ক্ষণে ক্ষণে হোৱে দেখে অতি সচকিত॥
ৰাধা বোলে সখি মোৰ আকুলিত হিয়া।
সেহি মতে নন্দ সুত আবে নাদেখিয়া॥

বন্ধুৰ সমুখে নিয়া থৈয়ো শীঘ্ৰ কবি।
সেহি অদভুত ৰূপ দেখে চক্ষু ভৰি॥
যি বোল বোলোক লোকে যাৰ যিবা মতে।
ননন্দিনী বোলোক অসতী নিত্যাগতে॥

গুৰু গুৰু-পত্নীয়েয়য়া যি বোলে বোলোক।
শুনি নিজ পতি মোৰ সঙ্গক ছাৰোক॥
আউল জাউল কেশ মেলি যেগিনীৰ বেশে।
যথা তথা আছে কানু যাইবো সেহি দেশে॥

কানুৰ বিৰহে মোৰ তনু ভৈলা জৰ।
কি বুলিবে গোকুলৰ লোকে হুয়া ডৰ॥
মই যদি জানো আগে বৃন্দাবনে কানু।
তেবে কি যমুনা ঘাটে নযাওঁ মই পুনু॥