দেখিলেক ৰাধা আছে তবধ আকাৰ
বাধিকাৰ গলে ধৰি পাছে বাৰম্বাৰ॥
কহ প্ৰাণ সখি তোৰ দুঃখৰ কাৰণ।
বিৰহে তাপিত দেখোঁ সন্তোষ মন॥
শাশু ননন্দিনী কিবা বুলিছে কুৎসিত।
সেহি অপমানে তই হইয়াছ কুপিত॥
নিজ স্বামী বুলিয়াছে কিবা মন্দ কাৰ্য্য।
সিকাৰণে সখী তুমি পায়া আছ লাজ॥
নহে যদি গোপ্য কৰি কহ তোৰ কথা।
কপট কৰস যদি খাস মোৰ মাথা॥
সখীৰ বচন শুনি ৰাধিকা সুন্দৰী।
কহিবে লাগিলা কথা বৰ দুঃখ কৰি॥
শুনা প্ৰাণ সখী মোৰ দুঃখৰ কাৰণ।
জল আনিবাক গৈলো সব সখী সঙ্গে॥
জল ভৰি ঘৰে আসো মনে মহা ৰঙ্গে।
আচম্বিতে নন্দ কানু আইলা মোৰ সঙ্গে॥
চুলে ধৰি পাছে কাটালন্ত ঘনে ঘনে।
পাছে অদভুত ৰূপ দেখিলো নয়নে॥
মাথাত ময়ুৰ পুচ্ছ শোভে আতি ভালা।
তাহাৰ ওপৰে নানা কুসুমৰ মালা॥
পুস্পৰ সুৰভি ঘ্ৰাণে দশো দিশে ভাসে।
ভ্ৰমৰে নছাৰে পাশ মধু পান আশে॥
ৰাতুল অধৰে বাঁশী বজাৱে সঘন।
মুখে মন্দ মৃদু হাস মোহিলেক মন॥
হেন ৰূপ ৰবিতলে নতু দেখো আগে।
গোৱাল বালকে উপাসন্ত অনুৰাগে॥
যমুনা নদীও আতি আনন্দৰ ভৰে।
নানা উৎপল ফুলে যোগানক ধৰে॥
পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৪৬
অৱয়ব
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
১৩০২
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি