শোভন সুৰভি ঘ্ৰাণে হুয়া আকুলিত।
মধুপানে ভ্ৰমৰাৰ আনন্দিত চিত॥
গুঞ্জ গুঞ্জ বেদধ্বনি কৰি সাবধান।
চৌপাশে আবৰি অলি ধৰিছে যোগান॥
স্থল বিম্বফল সম দুই পয়োধৰ।
কাঞ্চুলি বেষ্টিত আতি দেখি মনোহৰ॥
আতি মনোহৰ ইতো বিচিত্ৰ বসন।
কৈত পায়া আছ কহ কাঞ্চুলি শোভন॥
নানা চিত্ৰ কৰি আছ কিছু নাহি চুপ।
কেনে লিখি আছা মোৰ নিজ দশৰূপ॥
মৎস্য ৰূপে বেদ মই কৰিলো উদ্ধাৰ।
সেহি ৰূপ আছে দেখো কাঞ্চুলি তোমাৰ॥
কুৰ্ম্ম ৰূপে মণ্ডৰক ধৰিলো পিঠিত।
সিয়ো ৰূপ আছে দেখোঁ তযু কাঞ্চুলিত॥
নৰসিংহ ৰূপে কৈলো হিৰণ্যক্ষ ক্ষয়।
সিয়ে ৰূপ দেখোঁ তোৰ কাঞ্চুলি আছয়॥
বামন স্বৰূপে সুতলক নিলো বলি।
সিতো ৰূপ দীপ্তি কৰে তোহোৰ কাঞ্চুলি॥
পৰ্শুৰাম ৰূপে ক্ষত্ৰী কৰিলো বিঘাত।
সিয়ো বেশ লেখি আছে কঞ্চুলি সাক্ষাত॥
হলিৰাম ৰূপে ভূমি কৰিলোহো সম।
সিয়ো ৰূপ কাঞ্চুলিত প্ৰকাশে উত্তম॥
বৰাহ শৰীৰে ভূমি আনিলো দশনে।
সিয়ে ৰূপ দেখোঁ তোৰ কাঞ্চুলি বসনে॥
শ্ৰীৰাম অৱতাৰে বধিলো ৰাৱণ।
সিয়ো বেশে কাঞ্চুলিক কৰিছে শোভন॥
বোধ অৱতাৰে যোগ কৰিছো সাক্ষাত।
কাঞ্চুলিত নিৰ্ম্মি লৈছো সিয়ো ৰূপ গাত॥
১৬৪
