পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১২৩

১২৭৯

শঙ্কৰদেৱ চৰিত্ৰ।

কৈত দেখা মেঘ আতা মাধৱে বোলন্ত।
হেৰ নেদেখাহাঁ বুলি শঙ্কৰে দেখান্ত॥
বোলন্ত মাধৱে এহি মেঘ কি কৰিব।
শঙ্কৰে বোলন্ত আৰ প্ৰভাৱ দেখিব॥

এতেক বোলন্তে ভৈল তলাই খান মান।
দেখিয়া শঙ্কৰদেৱে বোলা বিদ্যমান॥
প্ৰভাৱক মেঘৰ মাধৱ বুঝিয়োক।
মাধৱে বোলন্ত বৃষ্টি নাই চলিয়োক॥

এতেক বোলন্তে ধান দোন ভুঞি মান।
বেলন্ত শঙ্কৰে দেখা মাধৱ প্ৰমাণ॥
মাধৱে বোল হৌক চলি যায়ো তুমি।
আনে বৃষ্টি যদিবা উপায় পাইবোঁ আমি॥

আৰো কতোক্ষণে পাছে দেখন্ত শঙ্কৰে।
ধান পুৰাকৰো ভুঞি জুড়িল উপৰে॥
বোলন্ত শঙ্কৰ কেন মেঘ দেখিয়োক।
বহিবাক লাগি মাত্ৰ ঠাই চাহিয়োক॥

মাধৱে বোলন্ত মেঘে জুড়িয়া আসয়।
বৰিষিৱে হেন ইতো জানিলে নিশ্চয়॥
হাঁসিয়া শঙ্কৰে বোলা বৰিষিবে নিকি।
অল্প মেঘে মাধৱ কৰিবে ইতো কি॥

মাধৱে বোলন্ত আতা আত চিত্ৰ কেনে।
আনিব তোমাৰ বোলে মেঘে বৰিষণ॥
বিনা মেঘে বোলা যদি তথাপি হৈবেক।
কনিয়াইবে লৈল মেঘে বেলন্ত এতেক॥

কতোহোঁ দূৰত এক নগৰ আছয়।
তৈতে গৈয়া বহিবে সমস্তে লৱড়য়॥
মহাবেগে লৱড়ন্ত মাধৱ শঙ্কৰ।
আধা ভিজা হুয়া সৱে পশিল নগৰ॥