পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১২২

১২৭৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি৷

ৰামৰয় কতোক্ষণে বুলিলন্ত তেবে।
কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰ দেখোঁ দদা কৱা এবে॥
সুধিলোঁ শ্ৰদ্ধায় ৰামচৰিত্ৰ শুনিতে।
শুনিয়া শঙ্কৰদেৱে লাগিলা বুলিতে॥

কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰ মোৰ আলোৰিল চিত্ত।
কৃষ্ণ চৰিত্ৰত মোৰ মজি থাকে নিত॥
এতেকে তেজিয়া ৰাম চৰিত্ৰ এৰিয়া।
কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰক আইলা নজানোহাঁ হিয়া॥

ৰামৰাম গুৰু আদি কেহোঁ নজানিল।
ৰামৰ চৰিত্ৰ কোন সময়ে ৰহিল॥
কোন সময়ত কৃষ্ণ চৰিত্ৰ পড়িল।
আপুনি শঙ্কৰদেৱে আক নজানিল॥

যাতো কৃষ্ণ চৰিত্ৰৰ প্ৰেম ৰসে আতি।
আনন্দত আকুল কৰিলে তান মতি॥
এক দিনা যান্তে দেৱে বড় মেঘ দিলা॥
শঙ্কৰদেৱক দেৱমাধৱে বুলিলা॥

আসে বৰিষণ আতা বড় মেঘ দিল।
মাধৱৰ বাণী শুনি শঙ্কৰে চাহিল॥
মাধৱ দেৱক হাসি বুলিলা বচন।
দেউক দেৱে মেঘ আজি নাহি বৰিষণ॥

চলি যান্ত শঙ্কৰ মাধৱ দুয়ো জন।
কতোক্ষণে গুচিল সমস্তে মেঘ গণ॥
আৰো এক দিন সবে লোকে সমে যান্ত।
মেঘ খানি দিলে শঙ্কৰে দেখিলন্ত॥

দোন গোট মান ঠাই জুড়িয়া আছয়।
মাধৱদেৱ দেৱশঙ্কৰে বোলয়॥
দেখিয়োক মাধৱ কুচিত মেঘ খানি।
ভিজাইবেক আমাক বুলিলোঁ নিষ্ঠ বাণী॥