পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১২১

১২৭৭

শঙ্কৰদেৱ চৰিত্ৰ।

যিতো জনে নমস্কাৰ কৰৈ চৈতন্যক।
উলাটায়া তেহোঁ প্ৰণামন্ত সিজনক॥
মনে নমস্কাৰ তাঙ্ক কৰিবা এতেকে।
এহি বুলি শিখাইলন্ত লোক সমস্তকে॥

কৃষ্ণ চৈতন্য চন্দ্ৰ আছন্ত যথাত।
ভৈলন্ত শঙ্কৰ সূৰ্য্য প্ৰবেশ তথাত॥
কৃষ্ণচৈতন্য আছা মঠৰ ভিতৰ।
ব্ৰহ্মচাৰী কহিলন্ত আসিছ শঙ্কৰ॥

শঙ্কৰৰ নাম শুনি কৃষ্ণ চৈতন্যৰ।
মিলিল আনন্দ বাঝ ভৈলন্ত মঠৰ॥
দুৱাৰ মুখত ৰহি আছিলন্ত চাই।
দুয়ো নয়নৰ নীৰ ধাৰে বহি যাই॥

শঙ্কৰৰো নয়নৰ নীৰ বহে ধাৰে।
পথহন্তে নিৰখিয়া আছন্ত সাদৰে॥
কতোক্ষণে দুইকো দুই চাই প্ৰেম মনে।
পশিলা মঠত গৈয়া শ্ৰীকৃষ্ণ চৈতন্যে॥

নমাতিয়া দুইকো দুই নিাদলা উত্তৰ।
পৰ ম হৰিষ মনে চলিলা শঙ্কৰ॥
অনন্তৰে যেন কথা ভৈল শুনিয়োক।
ৰামৰায় বুলিলন্ত দদা কহিয়োক॥

ৰামৰ চৰিত্ৰ শ্ৰদ্ধা মন শুনিবাক।
শুনিয়া শঙ্কৰদেৱে লৈলা কহিবাক॥
ৰামৰ চৰিত্ৰ কৈতে প্ৰেম উপজিল।
ৰামৰ চৰিত্ৰ কতো দূৰ কহি নিল॥

কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰত মন মজিছে একান্ত।
কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰ কহিবাক লাগিলন্ত॥
কৃষ্ণৰ চৰিত্ৰ কহি কতো দূৰ গৈল।
ৰামৰ চৰিত্ৰ ৰৈল মনতো নভৈল॥